۶ ضرورت انتخاب رئیس اتاق

ابوالفضل روغنی‌گلپایگانی
عضو هیات نمایندگان اتاق ایران

بیش از سه سال از عمر دولت یازدهم می‌گذرد. اگر بخواهیم بهترین عملکرد دولت کنونی را بیان کنیم، اتفاق تاریخی و سیاسی برجام و کاهش تورم 40درصد به حدود 10درصد را می‌ توان به‌عنوان مطرح‌ترین دستاورد دولت دانست. ولی مشکل اساسی ایجاد شده که حلاوت و شیرینی برجام را تلخ کرده، رکود سنگین و بی سابقه است که بنگاه‌های کوچک و متوسط را شدیدا تحت تاثیر قرار داده و پیش‌بینی می‌شود، اگر از این پیچ خطرناک عبور نکنیم حتما مشکلات حاد بیکاری و تعطیلی واحدها را شاهد خواهیم بود.

برجام سطح توقع و انتظار جامعه را به شدت افزایش داده و انتظار می‌رفت شرایط اقتصادی پس از اجرای برجام تغییر کند و رونق اقتصادی به‌وجود آید؛ سطح درآمد مردم بالاتر رود و تجار و تولیدکنندگان بدون دغدغه مراودات بانکی و تجاری خود را با دنیا شروع کنند و آثار زیان بار تحریم با ورود به فاز جدید زدوده شود و به اهداف تعیین شده در کشورمان نائل آییم. در این شرایط، دستور مقام معظم رهبری نیز مبنی بر ایجاد قرارگاه اقتصاد مقاومتی برای تقویت بنیان اقتصاد ( مقاوم‌سازی اقتصادی) راهکاری بود برای دست اندرکاران و مسوولان. این موضوع نیز با توجه به تولید و بهبود فضای کسب‌وکار کشور، تولیدی را هدف‌گیری کرد که دو صفت درون‌زا و برون‌گرا را داشته باشد؛ یعنی توجه به ظرفیت‌های صادراتی کشور. هر چند به لطف برجام، صنعت نفت ایران با شتاب به سمت جایگاه‌یابی و گرفتن سهم مناسب از بازار جهانی در حرکت است، اما در SMEها و بنگاه‌های کوچک و متوسط که می‌توانند موتور رشد و توسعه صنعتی ما باشند، چنین شرایطی را شاهد نیستیم. به هرحال باید با تلاش جمعی، همگرایی و سینرژی تمام قوای کشور را در مسیر توسعه اقتصادی قرار دهیم. در این روزها شاهد استعفای رئیس پرتلاش و موفق پارلمان بخش خصوصی بودیم. آقای جلال‌پور که در ایجاد ارتباط با کشورها، همراه با مسوولان دولتی تلاش زیاد و صادقانه‌ای را انجام داد. اتاق هشتم با سایر دوره‌ها تفاوت‌های ماهوی داشت. در این دوره موضوع بزرگ برجام و توقع فعالان اقتصادی به‌عنوان مهم‌ترین مطالبه بخش خصوصی مطرح بود که وقتی شاهد تغییرات جدی نبودیم، روح سردی در اتاق و اعتراضات فعالان را به‌دنبال داشت. اما اتاق ایران در دوره هشتم در دو بخش نتوانست عملکرد قابل قبولی داشته باشد. اول؛ ظرفیت هیات نمایندگان و دوم؛ ظرفیت کمیسیون‌های تخصصی اتاق. با رفتن جلال‌پور از اتاق ایران، در یک ماه گذشته، گمانه‌زنی و تلاش برای جایگزین کردن فرد دیگری در سمت ریاست پارلمان بخش‌خصوصی به وضوح دیده می‌شود. بسیاری خود را مطرح کردند تا با دریافت بازخورد درخصوص حضور احتمالی شان از هیات نمایندگان، تصمیم‌گیری قطعی کنند. تلاش‌های زیادی درحال انجام است. در شرایط جدید به‌نظر می‌رسد پارلمان بخش‌خصوصی به آن حد از بلوغ دست یافته باشد که اتاق از شخص محوری به جمع‌گرایی و برنامه‌محوری متناسب با شأن و اختیارات اتاق حرکت کند. قوانین نانوشته و غیرمعقول از اتاق بیرون رود. حاکمیت کامل عقل‌گرایی، جمع‌گرایی و برنامه‌محوری به‌عنوان اصل قرار گیرد. بنابراین با توجه به موضوعات فوق به نظر می‌رسد رئیس جدید باید تعدادی از شاخص‌های ذیل را همراه داشته باشد:

1- فعال واقعی بخش خصوصی و از خوش‌نام‌ترین‌های این بخش باشد. 2- توانایی برنامه‌ریزی، کنترل و هدایت را دارا باشد. 3- قدرت ایجاد تعامل با دولت و سایر قوا را دارا باشد. 4- قدرت هماهنگی در هیات رئیسه تقسیم کار، دانش و قدرت خوب صحبت کردن را دارا باشد. 5- دارای شایستگی‌های فردی و اجتماعی و در یک کلام دارای مقبولیت باشد. 6- شجاعت لازم را در بیان و مطالبه‌گری پارلمان بخش خصوصی داشته باشد. امیدوارم تعقل و اندیشه در هفته آتی دست به انتخاب مناسبی برای واگذاری صندلی ریاست به فرد لایق بزند.