دنیای اقتصاد: محققان دانشگاه استنفورد آمریکا و چندین دانشگاه اروپایی با همکاری یکدیگر نقشه راهی را طراحی کرده‌اند که می‌تواند ۱۳۹ کشور جهان را تا سال ۲۰۵۰ به هدف بلندپروازانه تامین۱۰۰درصد انرژی موردنیازشان از طریق منابع تجدیدپذیر رهنمون سازد.

سال ۲۰۵۰ می‌تواند آخرین سال استفاده از انرژی‌های فسیلی در جهان باشد، زیرا تا آن زمان کشورهایی که هم‌اکنون مجموعاً بیش از ۹۹ درصد از انرژی تولیدشده در جهان را مصرف می‌کنند، قادر خواهند بود کل انرژی موردنیاز خود را از طریق منابع تجدیدپذیر تامین کنند. به گزارش پایگاه خبری اتاق ایران، در سال ۲۰۵۰ بخش قابل‌توجهی (۹۴.۷درصد) از انرژی موردنیاز جهان به کمک باد و خورشید تامین خواهد شد؛ هرچند هر کشوری طبیعتا سبد انرژی خاص خود را خواهد داشت و سایر منابع تجدیدپذیر مانند آب، گرمای زمین، موج و جزر و مد نیز در تامین انرژی جهان نقش کوچکی خواهند داشت. این طرح پژوهشی با حمایت سازمان مردم‌نهاد «پروژه راهکارها که هدف از انجام آن تلاش برای رفع وابستگی جهان به انرژی‌های فسیلی و جایگزین کردن آنها با انرژی‌های تجدیدپذیر تا قبل از سال ۲۰۵۰ است صورت گرفته؛ هدفی که مجریان طرح تاکید می‌کنند در صورت تحقق آن، هدف اصلی توافقنامه پاریس نیز به‌راحتی محقق خواهد شد. تحقق این دو هدف وابسته به یکدیگر، یعنی جایگزینی انرژی‌های فسیلی با انرژی‌های تجدیدپذیر (پاک) و جلوگیری از گرم شدن کره زمین، درنهایت به کاهش چشمگیر آلودگی هوا نیز منجر خواهد شد؛ معضلی که سالانه به‌طور متوسط جان ۶/ ۴ میلیون نفر را در سراسر جهان می‌گیرد.

در این طرح پژوهشی صرفا به تامین برق موردنیاز خانه‌ها و صنایع از طریق منابع تجدیدپذیر اکتفا نکرده‌اند، بلکه آنها تاکید دارند ۱۰۰ درصد انرژی موردنیاز در سایر حوزه‌ها به‌ویژه حمل‌ونقل نیز باید با استفاده از منابع تجدیدپذیر تامین شود. اولین مشکل این است که حتی کشورهایی مانند آلبانی، کاستاریکا، ایسلند و پاراگوئه که تولید برق آنها ۱۰۰ درصد با استفاده از منابع تجدیدپذیر انجام می‌شود، هنوز فاصله قابل‌توجهی با اتکای ۱۰۰ درصدی به انرژی‌های تجدیدپذیر دارند و مثلاً در بخش حمل‌ونقل خود کاملاً به سوخت‌های فسیلی وابسته‌اند. بر اساس نتایج طرح پژوهشی یاکوبسن و همکاران، کشور تاجیکستان که در حال حاضر ۷۶ درصد از کل انرژی موردنیاز خود را از منابع تجدیدپذیر تامین می‌کند، ازلحاظ سهم انرژی‌های تجدیدپذیر در سبد انرژی خود در رتبه اول جهان قرار دارد و کشورهای پاراگوئه و نروژ به ترتیب با ۹/ ۵۸ و ۸/ ۳۵ درصد در رتبه‌های بعدی جای گرفته‌اند. جالب اینجاست که دو کشور چین و آمریکا که بزرگ‌ترین تولیدکنندگان انرژی تجدیدپذیر در جهان هستند، در بین کشورهای برتر جهان ازلحاظ سهم (درصد) انرژی‌های تجدیدپذیر در سبد انرژی قرار ندارند، زیرا این دو کشور که بزرگ‌ترین اقتصادهای جهان امروز نیز محسوب می‌شوند هنوز هم بیش از ۸۰ درصد از کل انرژی موردنیاز خود را در بخش‌های مختلف (مسکونی، صنعتی، حمل‌ونقل و...) از سوخت‌های فسیلی و هسته‌ای تامین می‌کنند. در حال حاضر ظرفیت تولید انرژی‌های تجدیدپذیر در جهان تنها ۲۶/ ۴ درصد ظرفیت ایده‌آل برای رسیدن به هدف تامین ۱۰۰ درصد انرژی موردنیاز جهان با استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر است و این نشان می‌دهد که تا سال ۲۰۵۰ باید راه درازی با سرعت مناسب در این حوزه طی شود. دومین مانع بزرگی که توسعه پرشتاب انرژی‌های تجدیدپذیر در جهان را با چالش مواجه کرده، ترس کشورها از حذف میلیون‌ها شغل در حوزه نفت، گاز و انرژی هسته‌ای است.