«رنو» ساز جدایی کوک کرد

گروه خودرو- این روزها که کمتر شرکت خارجی حاضر به همکاری با صنعت خودرو ایران است و تولید افت شدیدی را به خود می‌بیند، ماییم و یک «رنو»؛ رنویی که حالا می‌گوید کم آورده و برخلاف میل باطنی‌اش، دیگر توان ماندن در جاده مخصوص را ندارد. آن طور که خبر می‌رسد، رنو طی نامه‌ای به قطعه‌سازان، خبر از تعلیق فعالیت‌های خود در ایران داده و عنوان کرده با شرایط فعلی توان ادامه کار را ندارد. هرچند لحن نامه رنو به قطعه‌سازان، بیشتر به «درددل» شبیه است تا تهدید؛ اما رنویی‌ها صراحتا گفته‌اند که شرایط سخت حال حاضر خودروسازی ایران فراتر از تحمل آنهاست و تعلیق فعالیت‌های شان نیز از «نتوانستن» است نه از سر «نخواستن.» رنو در این نامه تاکید کرده که طی این چند سال حضور در ایران، روزهای سختی را در کنار قطعه‌سازان و خودروسازان از سر گذرانده است، اما حالا دیگر طاقتش طاق شده و نمی‌تواند به زندگی در ایران ادامه بدهد. رنویی‌ها البته ابراز امیدواری کرده‌اند که با بهبود اوضاع، دوباره در کنار خودروسازی ایران قرار بگیرند و برنامه‌های مشترک شان را به پیش ببرند، منتها به شرط فراهم شدن شرایط برای ادامه همکاری. طبق نامه رنو، «پول» است که بین این خودروساز فرانسوی و خودروسازان ایرانی جدایی انداخته و سبب شده فعالیت رنو در ایران به حالت تعلیق در بیاید. بدتر از همه اینکه خبر می‌رسد تولید محصولات رنو در ایران (تندر-۹۰ و مگان) از اواسط هفته گذشته متوقف شده است. ظاهرا چون ایران خودرو و پارس خودرو نخواسته یا نتوانسته‌اند پول رنوپارس (شرکت تامین کننده قطعات تندر-۹۰ و مگان در ایران) را بپردازند، رنو نیز ارسال قطعات را به ایران متوقف کرده است. در نامه رنو البته بر نقش تحریم‌های جدید ایالات متحده آمریکا علیه خودروسازی ایران تاکید شده، اما رنویی‌ها گفته‌اند «عدم پرداخت پول از طرف ایران خودرو و پارس خودرو» دلیل اصلی تعلیق فعالیت شان در ایران به حساب می‌آید. گفته می‌شود محدودیت‌های مربوط به نقل و انتقال پول نیز سبب شده اندک پرداخت خودروسازان به رنو به دست این شرکت فرانسوی نرسد. ظاهرا خودروسازان ایرانی به دلیل عدم دسترسی به «ارز»، معادل ریالی طلب رنو را در حساب بانکی این شرکت ریخته‌اند تا مراحل تبدیل آن به یورو طی شود، اما چون نقل و انتقال پول محدودیت دارد، نه تنها پولی به دست رنو نرسیده، بلکه ارزش آن در برابر یورو، به یک سوم رسیده است. به عبارت بهتر، ارزش پولی که خودروسازان به حساب رنو ریخته اند، به یک سوم زمان پرداخت آن رسیده و هم آنها ضرر کرده‌اند و هم طرف فرانسوی. با این اوضاع، رنو اعلام کرده فعلا امکان ادامه فعالیت در ایران را ندارد و از همین رو تولید تندر-۹۰ و مگان نیز به عنوان دو محصول فعلی این شرکت در جاده مخصوص، متوقف شده است. عجیب اینجا است که گویا برای کسی مهم نیست که ممکن است تنها شریک خارجی حال حاضر خودروسازی ایران، برای همیشه از جاده مخصوص برود. رنو جدای از کم‌وکاستی‌هایش، اولین خودروسازی است که در ایران سرمایه‌گذاری کرد و قطعه‌سازان کشور را با دانش فنی روز آشنا کرد، اما ظاهرا کسی قدر اینها را نمی‌داند و ماندن و نماندن رنو آن هم در این شرایط سخت بین‌المللی و روزگار افت تولید، برایش مهم نیست. شاید اگر رنو هم مثل پژو با خودروسازی ایران رفتار می‌کرد، حالا خواهان داشت و یکی به دردش می‌رسید و اجازه نمی‌داد پس از شش سال مجبور به تعلیق فعالیت‌هایش در ایران شود. رنو شش سال را در ایران می‌گذراند و در این مدت نه چندان زیاد، توانست نام نیکی از خود به جا بگذراند، اما پژو بیش از ۲۰ سال میهمان ما بود و دست خالی آمد و دست پر رفت. ناز پژو را در آن ۲۰ سال و اندی کشیدیم اما چندان به رنو محل نگذاشتیم و حالا هم که از سر ناچاری می‌خواهد برود، برایمان اهمیتی ندارد. تعلیق فعالیت‌های رنو در ایران در حالی است که این شرکت فرانسوی را باید تنها یار باوفای خارجی خودروسازی کشور بدانیم، شرکتی که حاضر به سرمایه‌گذاری شد و قطعه‌سازان داخلی را آموزش داد. رنو هم‌اکنون با «تندر-۹۰» و «مگان» در بازار ایران حضور دارد و اتفاقا هر دو محصول نیز جزو خودروهای باکیفیت بوده و مشتریان داخلی از وضعیت کیفی و فنی آنها راضی به نظر می رسند. اگرچه پژو ۲۰۶ نیز توانسته بود در سال‌های اخیر رضایت ایرانی‌ها را کسب و آبروی پژو را حفظ کند، اما در نهایت با رفتن پژو، دست ایران خودرو در حنا ماند و تولید ۲۰۶ در مقاطعی حتی به صفر نیز رسید. از طرفی ایران خودرو برای کوچک‌ترین تغییری در محصولات پژو، باید از این شرکت فرانسوی کسب اجازه می‌کرد و در واقع پژویی‌ها نگاهی از بالا به پایین را به خودروسازی ایران داشتند. این موضوع در شرایطی است که به دلیل سرمایه‌گذاری مشترک رنو و خودروسازان داخلی، ایران خودرو و سایپا توانایی طراحی بدنه جدید روی پلت فرم تندر-۹۰ را داشته و می توانند آن را با نشان خود تولید و عرضه کنند.جدای از این، بسیاری از کارشناسان معتقدند با ورود رنو به خودروسازی ایران، قطعه‌سازان داخلی به واسطه سختگیری‌های این شرکت، یک دوره کارآموزی موفق را پشت سر گذاشته و با تکنولوژی روز خودروسازی اروپا آشنا شدند، کاری که پژو هیچ‌گاه حاضر به انجام آن نشد. به نظر می‌رسد این روزها که کشور درگیر تحریم‌ها است، خیلی‌ها به دنبال امتیاز گرفتن از ایرانی‌ها هستند و همچنین کمتر شرکت معتبری حاضر به همکاری با صنعت خودرو ایران است، رنو تنها خودروسازی به حساب می‌آید که در ایران مانده و بیش از اینها باید هوایش داشت. اگر از نیسان و مزدای ‍ژاپن که تیراژی بسیار پایین دارند و پژو که از ایران رفته فاکتور بگیریم، رنو در حال حاضر تنها خودروساز معتبر میهمان ایران است که اگر برود، خودروسازی کشور از برندی با اعتبار و بین‌المللی محروم خواهد شد و همچنین فرصت استفاده هرچه بیشتر از خودروهایی با کیفیت را از دست خواهند داد. رنو تنها خودروساز معتبر دنیاست که حاضر به سرمایه‌گذاری در ایران شده و حتی با وجود اعمال تحریم‌های بین‌المللی و همسویی و همراهی دولت فرانسه با تحریم‌کنندگان، می‌خواهد با هر راهی که شده بماند و به فعالیت خود ادامه بدهد. رنویی‌ها حتی چندی پیش اعلام کردند که برنامه‌های وسیعی در کشور دارند و می‌خواهند «ایران» را به پایگاه صادراتی خود در خاورمیانه تبدیل کنند. رنو اگر اعتراضی کرده و درخواست پول داده، به نظر می‌رسد از سر ناچاری بوده، همان‌طور که تولیدکنندگان داخلی نیز از این دست اعتراض‌ها و درخواست‌ها داشته و دارند. شاید برخی ایراد بگیرند که رنو نتوانست وعده‌اش مبنی بر تولید خودرویی ارزان در ایران را عملی کند، اما باید در نظر گرفت روزی که این شرکت به ایران آمد یورو ۷۰۰ تومان قیمت داشت و قرار بود با یوروی ۷۰۰ تومانی خودرو بسازد، اما روزی که شروع به تولید کرد، نرخ یورو دو برابر شده بود. حالا هم که نرخ یورو از چهار هزار تومان هم گذشته و انتظار به جایی نیست که تندر-۹۰ و مگان، ارزان به تولید برسند. به نظر می‌رسد در شرایط فعلی که خودروسازی ایران تنها تر از قبل شده و تولیدش افتی شدید و نگران کننده را تجربه کرده، نباید با بدرفتاری‌ها انگیزه رنو را از بین برد و همین یک شریک باقیمانده را نیز به کشورش فرستاد. قطعا اگر رنو زیاده از حقش می‌خواست و حرف نامربوطی می‌زد و خواسته‌ای غیر منطقی داشت، خودروسازان نباید به آن تن می‌دادند اما تهدید رنو برای خروج از ایران تهدیدی از سر زیاده خواهی و باجگیری نیست. رنو هم مانند بیشتر شرکت‌های داخلی «درد» دارد، درد ارز، درد تورم، درد نقل و انتقال پول و درد...، پس باید درکش کرد نه ردش. رنو که برود، فقط تندر-۹۰ و مگان را از دست نداده‌ایم، بلکه معتبرترین و شاید تنهاترین شریک خودروسازی مان را هم از کف خواهیم داد، شریکی که در مقایسه با هموطن‌اش «پژو»، صادقانه تر و زیربنایی تر و اثرگذارتر در ایران کار کرده است. پژویی‌ها بیش از ۲۰ سال میهمان ایران بودند اما هیچ‌گاه حاضر نشدند حتی یک یورو در خودروسازی ایران سرمایه‌گذاری کنند، حال آنکه رنو با وجود همه محدودیت‌های ناشی از تحریم‌های بین‌المللی، سرمایه‌گذاری انجام داد و تا جایی که توانست مقاومت کرد و در کنار خودروسازی ایران ایستاد. رنو هنوز هم دلش با خودروسازی ایران است و می‌خواهد بماند، اما به شرط آنکه شرایط کار برایش فراهم باشد و پولی برای تامین قطعات به دستش برسد. این شرکت فرانسوی هم‌اکنون در بازارهای اروپایی خود اوضاع خوبی نداشته و اتفاقا یکی از دلایلی که دیگر تحمل شرایط موجود در خودروسازی ایران را ندارد، همین کاهش فروشش در سطح اروپاست که مشکلات مالی برای آن فراهم آورده است. در واقع مسائل مالی اجازه نمی‌دهد رنو بیش از این با بی پولی خود در ایران بسازد و قطعات موردنیاز ایران خودرو و پارس خودرو را تامین کند. طبق جدیدترین گزارش این شرکت فروش گروه رنو، (متشکل از رنو، داسیا و رنو سامسونگ موتور)، در شش ماهه اول سال‌جاری میلادی در مجموع حدود ۲درصد کاهش داشته است. این افت البته در اروپا رخ داده، حال آنکه رنو در سایر بازارهای خود با افزایش فروش روبه‌رو بوده است. هرچه هست، به نظر می‌رسد باید فکری به حال رنویی‌ها در ایران کرد و اجازه نداد این شریک معتبر و بین‌المللی به راحتی جاده مخصوص را ترک کند، چه آنکه یافتن جایگزین آن با وجود تحریم‌های بین‌المللی، بسیار سخت خواهد بود.