هنرمند: امیر محمدزاده در میانِ این هفتاد میلیارد انسانی که از ابتدای تاریخ بشریت تا به امروز در حالِ رفت و آمد به این کره آبی و خاکی گِلی بوده‌اند. چهره‌هایی رؤیت شده‌اند که «بند نمی‌شوند». از بندِ جاذبه زمین بگیر تا بندِ موسیقی و شعر و ادبیات و نقاشی و... .
«امیر محمدزاده» از این دست انسان‌های کمیاب است. وقتی اولین نمایشگاه انفرادی‌اش را سال 88 در کافه-گالری «تلخ» برپاکرد؛ طی یادداشتی که پیرامون آن نوشتم، امیر را هنرمندی «چند رسانه‌ای» دانستم، چرا که او هرگز خود را محدود به یک مدیوم -رسانه خاص نمی‌کرد. او با موسیقی، تئاتر، نقاشی، طراحی و حتی شعر و داستان، زندگی می‌کرد و در همه آنها دست به خلق و تجربه می‌زد. تجربه‌اش در زمینه موسیقی تاجایی پیش رفت که جایزه اول موسیقی متن فیلم مستند فجر را از آن خود کرد. در نمایشگاه انفرادی دومش که سال گذشته در گالری «خانه طراحی» برپا شد، حضور تمامی این مدیوم‌ها در کنار هم دیده می‌شد، اما چیزی که او را بیش از همه از تمام هنرمندانی که همه این ژانرها را درکنار هم پیش می‌برند متمایز می‌کند، روح تجربه‌گری آگاهانه او است. امیر محمدزاده هنرمندی است با گستره تجربه‌هایی وسیع، اما منسجم و متمایز.