دنیای اقتصاد- استان تهران- صادق شاهیان نطنزی: صدای گوشخراش بولدوزر آرامش و سکوت کوهستان را از بین برده است! تیغه‌های سرد و سنگینش پیکر لطیف و زیبای کوه را می‌خراشد و جلو می‌رود تا ارضا کند، عطش سیری‌ناپذیر کسی را برای افزودن چند متر و شاید چند هکتار زمین به اراضی‌اش، حتی به قیمت نابودی محیط زیست و منابع طبیعی!! خیلی هم مخفی کاری نمی‌کند، درست کنار جاده اصلی و در انظار عمومی!... از اینجا که می‌گذری، فقط 500متر پایین‌تر، صحنه ناراحت‌کننده دیگری را می‌بینی؛ این بار یک دستگاه لودر است که به جان طبیعت افتاده و با بیل بزرگش خروار خروار خاک تپه مجاور را برداشته و به پایین دست می‌ریزد.
آن سوتر هم دیگری تلاش می‌کند تا کانکسی را بر فراز بلندی کوهی که حتی یک متر زمین مسطح ندارد، جای دهد! گویی حرص و طمع همه را برداشته و در این آشفته بازار زمین خواری، هیچ‌کس را جرات یا حوصله آن نیست که بپرسد: «آهای آقایان شما را چه شده است...؟ با کدام مجوز به این ثروت ملی تجاوز می‌کنید؟!»
این گونه می‌شود که وقتی دود و آلودگی و سر و صدا و هیاهوی شهر شما را به مناطق ییلاقی اطراف شهرها فراری داده و در پی یافتن هوایی پاک و منظره‌ای چشم نواز به کوه و دشت و باغ‌های همین حوالی می‌روید، با چنان صحنه‌های دلخراشی از تخریب طبیعت مواجه می‌شوید که از آمدنتان پشیمان شده و هنگام بازگشتن با تاسف این سوال را زیر لب زمزمه می‌کنید «پس مسوولان کجا هستند و چه می‌کنند...؟!»
امروزه به علت گستردگی شهرها، افزایش چشمگیر جمعیت و افزایش نیازهای شهری، هرگونه اهمال در انجام وظایف، علاوه‌بر آشفتگی چهره شهر، نتایجی غیرقابل جبران، از جمله وقوع جرائم را به دنبال دارد که یک برنامه‌ریزی مناسب و مبتنی بر اصول علمی می‌تواند، از این وقایع پیشگیری کند.
تقریبا نیمی از جمعیت جهان در مناطق شهری زندگی می‌کنند. افزایش جمعیت شهرنشین که در سراسر دنیا، خصوصا در کشورهای در حال توسعه، به شکل فزاینده‌ای صورت می‌گیرد، نیاز به برنامه‌ریزی و ایجاد آرامش روانی داشته و گسترش و توسعه تفرجگاه‌ها و پارک‌های ملی، کوهستانی و جنگلی در کنار جمعیت مناطق شهری امری ضروری است.
وجود منطقه زیبای رودبار قصران در کنار کلان‌شهر دود زده تهران، این فرصت استثنایی را برای ساکنان شهر مهیا کرده تا با برنامه‌ریزی دقیق از این امتیاز بزرگ استفاده کنند.
ایجاد تفرجگاه کوهستانی در اراضی در خطر تعرض این منطقه، یکی از تدابیری است که اگر به خوبی و با معیار زیست محیطی مناسب طراحی و احداث شود، نه تنها جلوی زیاده‌خواهی افراد طماع به انفال عمومی گرفته خواهد شد، بلکه با تعبیه امکانات تفریحی و توریستی در این اراضی، زمینه برای اشتغال و درآمدزایی پایدار که مهم‌ترین چالش کشور و به تبع آن این منطقه کوهستانی است، فراهم می‌شود. در این رابطه یک مصداق عینی که به‌طور نمونه می‌توان از آن نام برد، اراضی «سپید کمرچال» میگون است. در سال ۱۳۷۹ شمسی، زمانی که تعدادی از اهالی میگون، اعم از پیر و جوان برای درختکاری در اراضی «سپید کمرچال» میگون که در خطر تصرف سودجویان قرار داشت، همت کردند، هیچ‌گاه این تصور را نمی‌کردند که این اقدامشان چقدر در آینده می‌تواند ارزشمند باشد! این اقدام خیرخواهانه، موجب شد این اراضی ارزشمند حفظ شود، تا امروز همه مردم از آن بهره ببرند، نه فقط تعداد محدودی افراد خاص. البته نظیر این اراضی که در خطر تصرف افراد و... قرار دارند، در رودبار قصران کم نیستند! امروزه این اکوسیستم کوهستانی به‌دلیل فشارهای اقتصادی و جمعیتی در معرض تهدید قرار دارد. پر رنگ کردن محور گردشگری در منطقه، با احداث پروژه‌هایی همانند پارک‌های کوهستانی و خدمات جنبی آن، قادر است این جبران خسارت را به شیوه‌های مختلف امکان‌پذیر کند. محقق شدن این امر به برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری ملی و فرامنطقه‌ای نیازمند است و لازمه آن همکاری و هماهنگی سازمان‌های مختلف ملی و استانی است.
خوشبختانه هیات دولت در سال ۱۳۸۸شمسی، ۶۴ نقطه از استان‌های تهران و البرز را به عنوان نقاط نمونه گردشگری معرفی کرد.