گروه تاریخ و اقتصاد: در آستانه جنگ جهانی اول حدود ۹۰ درصد نیروی کار ایران در بخش کشاورزی و صنایع دستی روستایی فعال بودند و بقیه نیز به تجارت، خدمات دولتی و صنایع شهری اشتغال داشتند. شبکه راه‌ها، وسایل ارتباطی، بهداشت، آموزش و سایر تسهیلات زیربنایی در مراحل مقدماتی بود؛ اگرچه افزایش سرمایه‌گذاری در بخش آموزش در مقایسه با سایر بخش های زیربنایی سریع‌تر بود. بودجه مملکت نیز برآوردهایی از درآمدها و هزینه‌ها بود که در هیچ سالی درست درنمی‌آمد و همواره کسری داشت. بودجه‌های تخصیص‌یافته معمولا کمتر از برآوردهای مربوط به آنها بود. میزان واقعی هزینه‌ها همواره بر میزان واقعی درآمدها فزونی داشت. در‌نتیجه دولت معمولا از تامین تعهدات مالی و بازپرداخت وام های خارجی عاجز بود. بخش مهمی از هزینه‌های دولتی به ارتش و سایر نیروهای امنیتی اختصاص داشت که آنها نیز به‌دلیل وابستگی‌هایشان کارآیی چندانی در انجام مسوولیت‌ها نداشتند. روس و انگلیس هرگونه تلاش برای سر‌وسامان دادن به امور اقتصادی را ناکام می‌گذاشتند. همچنین روند وابستگی ایران به بازار جهانی تشدید شده بود. از مهم‌ترین اقلام وارداتی ایران در آن دوره می‌توان به مصنوعات صنعتی اشاره کرد. مواد خام، محصولات کشاورزی، نفت و صنایع دستی مانند فرش نیز از عمده‌ترین اقلام صادراتی کشور بود. روس و انگلیس شرکای اصلی تجاری ایران بودند و نزدیک به ۸۰ تا ۹۰ درصد مبادلات کشور با این دو رقیب تاریخی هم انجام می‌شد.

منبع: عیسوی، چارلز. تاریخ اقتصادی ایران (قاجاریه ۱۲۱۵-۱۳۳۲هـ .ق). ترجمه یعقوب آژند. تهران، نشر گستره، ۱۳۶۲.