حضور کاردان‌های فنی در چرخه ساخت وساز کشور کمرنگ است
سازمان نظام کاردانی ساختمان استان تهران، امسال همچون سال‌های گذشته حضوری پررنگ و فعال در ششمین نمایشگاه صنعتی سازی ساختمان دارد. مهدی موذن رییس سازمان نظام کاردانی استان تهران در گفت و گو با دنیای اقتصاد از دغدغه های خود و حضور کمرنگ کاردان های فنی و معماران تجربی در چرخه ساخت وساز کشور می گوید. اقدامات انجام شده جهت حضور هرچه موثرتر سازمان نظام کاردانی ساختمان استان تهران در نمایشگاه صنعتی‌سازی ساختمان امسال چه بوده‌است؟
سازمان نظام کاردانی ساختمان استان تهران، در راستای ارتقای دانش فنی اعضای خود در حاشیه برگزاری نمایشگاه، سمینارهای تخصصی و آموزشی برگزار می‌کند که تاکنون مورد استقبال خوبی از سوی کاردان‌های فنی و معماران تجربی قرار گرفته و گواه آن، حضور ۷۰۰ نفر اعضای سازمان در سمینار آموزشی سال گذشته در مصلای تهران می‌باشد.
اهداف سازمان از حضور در ششمین نمایشگاه صنعتی‌سازی چیست؟
حضور در نمایشگاه نه تنها موجب ارتقای دانش فنی می‌شود بلکه بهترین فرصت برای آشنایی با تکنیک‌های روز دنیا و کشورمان می‌باشد و حضور سازمان و اعضا، در واقع بهانه‌ای است برای معرفی نیروی انسانی موثر در ساخت‌و‌ساز و جذب و تامین نیروی انسانی متخصص درحوزه ساخت و ساز کشور.
حضور در نمایشگاه صنعتی‌سازی چه کمکی به سازمان شما و کاردان‌های عزیز خواهدکرد؟
با تبیین اهداف سازمان، معرفی توانمندی‌های کاردان‌های فنی و معماران تجربی و تشریح ویژگی‌های ساختمان‌سازی توسط افراد با صلاحیت در نمایشگاه می‌توان یکی از استراتژی‌های اساسی سازمان را محقق کرد.
در حال حاضر شرایط کاردان‌های فنی را چگونه می‌بینید؟
در دوره‌ گذشته وزارت راه‌و‌شهرسازی، سوء تدبیر بعضی مدیران میانی موجب شد اکثر کاردان‌های فنی ادامه تحصیل داده لیکن با تدبیرهای مثبت مدیران فعلی و نویدهایی که مسوولین داده‌اند امیدواریم به زودی فرصت بسیار خوبی در اختیار اعضای سازمان قرار بگیرد تا با نظارت و کنترل کافی در شیوه های جدید ساخت، در ارتقای سطح کیفی ساختمان سازی گام بردارند.
از دیدگاه شما به‌عنوان رییس سازمان، آیا ساختار فعلی صنعت ساختمان در ایران جوابگوی نیازهای کشور است؟
امروزه سنتی سازی در ایران در حال تبدیل شدن به صنعتی سازی است و با توجه به افزایش تقاضا در حوزه مسکن ، دیگر نمی‌توان شیوه‌های مرسوم گذشته را برای فراهم نمودن نیاز آینده مد نظر قرار داد، زیرا نیاز کشور به ساختمان‌سازی سالانه بیش از یک میلیون واحد مسکونی می‌باشد و حداقل تا ده سال لازم است این روند ادامه داشته باشد. لذا به نظر نمی‌رسد احداث این‌همه ساختمان در سال با روش‌های تک‌سازی و انفرادی امکان‌پذیر باشد و به همین دلیل اهمیت و ضرورت ساخت‌و‌ساز با روش‌های صنعتی نمایان می‌گردد. از طرفی، صنعتی سازی برنامه های مدون و تنظیم شده‌ای را می‌طلبد تا بتواند به این نیاز پاسخ دهد و این در شرایطی است که در این زمینه فعالیت زیادی به عمل نیامده است.
موانع بنیادی صنعتی شدن ساختمان را شرح دهید. در حال حاضر الزامات این صنعت چیست و امکان بهبود آن تا چه اندازه است؟
متاسفانه به لحاظ نبود برنامه‌های زیرساختاری، مساله صنعتی شدن فقط در پروژه مسکن مهر دیده شد و در زمینه استفاده از این روش‌ها در پروژه‌های عمومی کشور تلاشی صورت نگرفت و به نظر می‌رسد با پایان نافرجام پروژه‌های مسکن مهر، این امر کمرنگ شود. لذا برگزاری نمایشگاه‌های ساختمانی که فرصت خوبی برای به معرض نمایش گذاردن محاسن روش‌های صنعتی‌سازی می‌باشد، بسیار مغتنم و مفید خواهد بود.
چه راهکارها و پیشنهاداتی برای برون‌رفت از مشکلات و مسایل سازمان خود و صنعت ساختمان درکشور دارید؟
کشور ما در حوزه قوانین و مقررات ، ضوابط و آیین نامه ها از منابع خوبی بهره می برد و اگر ساخت و ساز را در تمامی بخش ها بر اساس همین امکانات قانونی انجام دهیم، نگرانی وجود نخواهد داشت چون استاندارد ها و ضوابط فنی تدوین شده است. با توجه به اینکه رویکرد صنعتی سازی در ایران پیشینه ای نه چندان قدیمی دارد و جایگاه آن در دهه اخیر بیشتر خود نمایی کرده است، فرهنگ سازی در این حوزه از مواردی است که جامعه به آن نیازمند است. اگر مزیت هایی که صنعتی سازی به دنبال دارد و مواردی چون سبک سازی ، مقاوم سازی و ... را در برمی گیرد، نهادینه شود، سرپناه ساخته شده حاصل سرمایه گذاری ای است که امنیت و آسایش را به دنبال خواهد داشت. وزارت راه‌و شهرسازی باید بتواند اقتدار خود را حاکم کرده و اجازه ندهد بخش‌های قویتر که دارای نفوذ و قدرت بیشتری هستند به صورت انحصاری و با نگاه جزیره‌ای کاری کنند که حوزه‌های دیگر قادر به حضور در صحنه ساخت‌و‌ساز نباشند.
تعامل و همکاری مسئولان با شما به چه صورت بوده‌است؟ انتظار شما از آنها چیست؟
در گذشته تعاملات بسیار ضعیف بود و در واقع بدترین نوع تعامل توسط مدیریت سابقِ تشکل‌های حرفه‌ای صورت گرفته‌ بود که منجر به فرار کاردان‌ها از مقطع کاردانی و هجوم آنها به سوی مقطع کارشناسی شد. امیدواریم در آینده شرایط طوری شود که مدیران نسبت به حاصل عملکردشان پاسخگو باشند. مطمئنا این وظیفه ما و مسئولین ذیربط است که همه امکانات موجود در حوزه سازمان نظام کاردانی را به خدمت حوزه مسکن درآوریم. اما اهرم های الزام آور استفاده از این نیرو ها در اختیار ما نیست. انتظار می رود ارگان هایی که از اختیارات دولتی بهره مندند، به عنوان عامل بازدارنده، از فعالیت افراد فاقد صلاحیت در ساخت و ساز جلوگیری کرده و راه را برای ورود افراد متخصص باز کنند.
و سخن آخر؟
آموزش های گسترده، عامل موثری در ارتقای فرهنگ ساخت و ساز در کشور است و هیچ بخشی در خصوص لزوم بهره‌گیری از آن مستثنی نیست. هر چه آموزش در بین مجریان بیشتر شود، نتیجه مطلوب‌تری حاصل خواهد شد، اما اینکه نیروی انسانی باصلاحیت و آموزش‌دیده تا چه میزان در ساخت‌و‌ساز صنعتی سهیم می‌‌شود قابل بررسی است. نیروهای ورزیده، مجرب و دارای پروانه اشتغال که باید در اختیار صنعت ساختمان و فرایند ساختمان سازی قرار گیرند، در کجای این صنعت قرار دارند؟ آیا زمانی که از سازمان‌دهی نیروهای حرفه‌ای سخنی به میان می‌آید، در به‌کارگیری از آنها نیز برنامه‌ریزی صحیح صورت می‌گیرد؟هم‌اکنون آثاری از یک برنامه‌ریزی مدون و سنجیده در پروسه ساختمان‌سازی کشور ملاحظه نمی‌شود و سیطره حضور انحصارگرایانه سازمان نظام مهندسی موجب شده که سازمان نظام کاردانی با حضور ده‌ها هزار نیروی مجرب و ورزیده، شامل کاردان‌های فنی و معماران تجربی، نتوانند در چرخه ساخت و‌ساز حضور داشته ‌باشند و البته آثار این عدم حضور را در ساختمان‌های ساخته شده مشاهده می‌کنیم، به نحوی که هم‌اکنون عمر کوتاه ساختمان‌های ساخته‌شده و نگرانی از وقوع زلزله در شهر تهران بالاترین دغدغه مسئولان ذیربط می‌باشد.