گروه تاریخ و اقتصاد: مهم‌ترین صحنه‌ها برای تقاضای پول از بازرگانان مربوط به فروش مقامات دولتی و به‌خصوص حکومت ایالات بود که به مزایده گذاشته می‌شد و به بالاترین پیشنهاددهنده فروخته می‌شد. رسیدن به مقام بستگی به بازرگانان داشت که پول لازم را تهیه یا پرداخت درآمد حاکم به دولت مرکزی را ضمانت کنند. عباس میرزا ملک آرا، برادر ناصرالدین‌شاه در زندگی‌نامه‌اش که به قلم خودش به رشته تحریر درآورده است توضیحات خوبی در مورد چگونگی این امور داده است. وی می‌گوید زمانی که در سال ۱۳۰۳ قمری، حکومت رشت به وی پیشنهاد شد ابتدا درآمد ایالت را مورد مطالعه قرار داد تا ببیند آیا ارزش دارد که سرمایه اولیه عظیمی را که سی و چهار هزار تومان بود، بپردازد یا نه. سپس این مبلغ را از امین‌الضرب و سایرین قرض کرده، حکومت آنجا را پذیرفت. وقتی حکام جدید به ایالتی می‌رسیدند، اولین هدف آنها جبران پولی بود که برای قیمت ایالت پرداخته بودند و لذا به جای بهتر شدن شرایط زندگانی مردم محلی، سختی‌ها بر دوش آنها بیشتر می‌شد. به هر حال گاهی اوقات در نتیجه محاسبه نادرست درآمد ایالت یا در نتیجه تغییر سریع حکام، آنها قادر نبودند که سرمایه اولیه خود را از مردم بگیرند و بنابراین به بازرگانانی که از آنان پول قرض کرده مقروض می‌ماندند. در نتیجه حکام ملک خود را مکرر به گرو می‌گذاشتند و بالاخره مجبور به فروش اسمی آن می‌شدند.

منبع:

عباس‌میرزا ملک‌آرا، شرح حال. به کوشش عبدالحسین نوایی، تهران، انتشارات بابک