شهرهای بزرگ هند در دهه ۱۹۹۰ با مشکلاتی مواجه شدند که برای بسیاری از شهرها در سرتاسر جهان آشنا بود؛ رشد شهرنشینی، تراکم، کمبود فرصت‌های شغلی رسمی و رشد اقتصاد غیررسمی. مانند دیگر کشورها و میل نخبگان شهری به دست‌یابی به موقعیت «شهری در مقام جهانی»، اخراج گسترده دست‌فروشان خیابانی در بسیاری از شهرها را رقم زد و سازمان‌های کوچک بسیاری از فروشندگان خیابانی در اعتراض به این اخراج پدیدار شدند. این اعتراض‌ها بیشتر مراکز قدرت محلی و حل مشکلات محلی را در رابطه با استفاده از فضای عمومی برای داد و ستد خیابانی نشانه گرفته بودند.

در سطح بین‌المللی، فروشندگان خیابانی در دهه ۱۹۹۰ زمانی که جهانی‌سازی و شهری‌شدن، تضادهای شهری را بین فروشندگان خیابانی و مراکز قدرت محلی تشدید کرده بود، شروع به سازمان‌یابی کردند. در نوامبر ۱۹۹۵ نماینده‌های فروشندگان خیابانی ۱۱ شهر از ۵ کشور، نخستین گردهمایی اتحاد بین‌المللی فروشندگان خیابانی را در شهر بلاجیو در ایتالیا برگزار کردند. نمایندگان حاضر در گردهمایی اعلامیه بین‌المللی بلاجیو را امضا کردند؛ این بیانیه از مسوولان دولت‌ها می‌خواست تا به سیاست‌گذاری ملی درخصوص فروشندگی خیابانی مبادرت ورزند. این اعلامیه بین‌المللی نقطه عطفی بود در جنبش دست‌فروشان خیابانی در سطح جهانی.

منبع: سیاست ملی هند درخصوص فروشندگان خیابانی شهری، شالینی سین‌ها و سَلی روئِور/ ترجمه:سپیده ثقفیان، سایت «یکشهر».