۲۷۷۷جایزه در ۳۵ سال
محمد اطبایی نزدیک به ۶۰ سال است که در مجامع بین‌المللی حضور داریم، در این مدت بیش از ۳۰ هزار حضور داشته‌ایم و تا پایان سال ۹۳هم، ۲۹۲۹ جایزه بین‌المللی کسب کردیم. بعد از انقلاب و از سال ۵۸ تا پایان ۹۳ تعداد، ۲۹۳۵۳ حضور بین‌المللی داشتیم که ۲۷۷۷ جایزه دریافت کردیم. نزدیک به ۷۰ حضور جهانی در هر ماه داشتیم و در هر ماه به‌طور متوسط ۵/ ۶ جایزه گرفتیم. افتخاراتی که سینمای ایران برای کشور کسب کرده، در هیچ حوزه‌ای نظیر نداشته است. با توجه به این حجم از افتخارات و با توجه به جایگاهی که سینما و سینماگران به وجود آورده‌اند باید تحلیل جدی در مورد آنچه تا‌کنون انجام شده و با توجه به فضا و سازوکارهای جدیدی که کشورهای دیگر به دنبال آن هستند، صورت گیرد.
محمد اطبایی نزدیک به ۶۰ سال است که در مجامع بین‌المللی حضور داریم، در این مدت بیش از ۳۰ هزار حضور داشته‌ایم و تا پایان سال 93هم، 2929 جایزه بین‌المللی کسب کردیم. بعد از انقلاب و از سال 58 تا پایان 93 تعداد، 29353 حضور بین‌المللی داشتیم که ۲۷۷۷ جایزه دریافت کردیم. نزدیک به ۷۰ حضور جهانی در هر ماه داشتیم و در هر ماه به‌طور متوسط 5/ 6 جایزه گرفتیم. افتخاراتی که سینمای ایران برای کشور کسب کرده، در هیچ حوزه‌ای نظیر نداشته است. با توجه به این حجم از افتخارات و با توجه به جایگاهی که سینما و سینماگران به وجود آورده‌اند باید تحلیل جدی در مورد آنچه تا‌کنون انجام شده و با توجه به فضا و سازوکارهای جدیدی که کشورهای دیگر به دنبال آن هستند، صورت گیرد.
بحث جشنواره و بازار از هم جدا نیست، در حال حاضر سینمای آمریکا، بالیوود و برخی کشورهای اروپایی در دنیا بازار را در اختیار خود گرفته‌اند. بخش عمده ظرفیت‌های نمایشی دنیا به سینمای بدنه هالیوود و وابستگانش اختصاص دارد و بخش اندکی برای سینمای هنری و مستقل است، این ظرفیت در حال کم شدن است و با این وجود خریدار و پخش‌کننده هم کم می‌شود از طرف دیگر با ورود دیجیتال حجم تولید در بسیاری از کشورها بالا رفته است. در بازار رقابتی که حجم آن کوچک‌تر نیز شده است، باید سازوکارهای مناسب را پیدا کنیم، چون سینمای ما به‌عنوان یک سینمای هنری و مستقل چاره‌ای جز دیده شدن ندارد و بهترین راه دیده شدن هم جشنواره است.از طرف دیگر با کم شدن ظرفیت‌های نمایشی، جشنواره‌ها رویکرد دیگری پیدا کرده‌اند و در بسیاری از کشورهای جهان برای اکران فیلم‌های مستقل سینمایی وجود ندارد، بنابراین جشنواره‌ها آن ظرفیت را پر کرده‌اند.
به نظرم جشنواره‌ها و اکران جهانی پایان دنیا نیستند و قرار نیست همه فیلم‌ها اکران جهانی بگیرند. در سال ۲۰۱۴، ما ۱۲۴ فیلم بلند تولید کرده بودیم که پنجاه فیلم حداقل یک نمایش بین‌المللی داشتند؛ یعنی حدود ۴۰ درصد، در هیچ یک از سینماهای جهان این رقم وجود ندارد. سینمای هالیوود و بالیوود تنها 20 درصد از بازارها و نمایش‌ها را در اختیار دارند. در ایران اشتیاق زیادی برای رسیدن به بازارها وجود دارد، ولی این کار باید مورد بررسی و آسیب‌شناسی قرار گیرد، چون ظرفیت سینمای ایران برای حضور در مجامع بین‌المللی در حد زیادی نیست.پنج شرکت خصوصی و فرد حقیقی و هفت نهاد رسمی و دولتی داریم که به عرضه و پخش فیلم‌ها می‌پردازند. بخش خصوصی در این راه با توجه به تحریم‌ها، در رقابت با نهادهای رسمی و دولتی موفق تر عمل کرده است. بودجه‌ای که برای کلیت سینمای ایران در نظر گرفته شده تنها برای ساخت فیلم‌های بدون پتانسیل و ظرفیت در اختیار بنیاد فارابی قرار گرفته است.من معتقدم که دوره فعالیت و کارهای اجرایی فارابی و امثال آن به سر آمده و باید با اقدام آقای ایوبی رسما جلوی فعالیت‌های اجرایی نهادهای رسمی و دولتی در این حوزه گرفته شود. زیرساخت‌های لازم باید فراهم و از بخش خصوصی حمایت شود. عنصری به‌عنوان پخش‌کننده بین‌المللی، عنصر کمیابی است، در جشنواره «کن» دیدیم که از کل منطقه آسیای جنوبی و خاورمیانه تنها 15 پخش‌کننده حضور داشتند که هفت نفر از هند، چهار نفر از ایران، دو نفر از ترکیه و دو نفر از امارات بودند.
بحث جشنواره و بازار از هم جدا نیست، در حال حاضر سینمای آمریکا، بالیوود و برخی کشورهای اروپایی در دنیا بازار را در اختیار خود گرفته‌اند. بخش عمده ظرفیت‌های نمایشی دنیا به سینمای بدنه هالیوود و وابستگانش اختصاص دارد و بخش اندکی برای سینمای هنری و مستقل است، این ظرفیت در حال کم شدن است و با این وجود خریدار و پخش‌کننده هم کم می‌شود از طرف دیگر با ورود دیجیتال حجم تولید در بسیاری از کشورها بالا رفته است. در بازار رقابتی که حجم آن کوچک‌تر نیز شده است، باید سازوکارهای مناسب را پیدا کنیم، چون سینمای ما به‌عنوان یک سینمای هنری و مستقل چاره‌ای جز دیده شدن ندارد و بهترین راه دیده شدن هم جشنواره است.از طرف دیگر با کم شدن ظرفیت‌های نمایشی، جشنواره‌ها رویکرد دیگری پیدا کرده‌اند و در بسیاری از کشورهای جهان برای اکران فیلم‌های مستقل سینمایی وجود ندارد، بنابراین جشنواره‌ها آن ظرفیت را پر کرده‌اند.
به نظرم جشنواره‌ها و اکران جهانی پایان دنیا نیستند و قرار نیست همه فیلم‌ها اکران جهانی بگیرند. در سال ۲۰۱۴، ما ۱۲۴ فیلم بلند تولید کرده بودیم که پنجاه فیلم حداقل یک نمایش بین‌المللی داشتند؛ یعنی حدود ۴۰ درصد، در هیچ یک از سینماهای جهان این رقم وجود ندارد. سینمای هالیوود و بالیوود تنها 20 درصد از بازارها و نمایش‌ها را در اختیار دارند. در ایران اشتیاق زیادی برای رسیدن به بازارها وجود دارد، ولی این کار باید مورد بررسی و آسیب‌شناسی قرار گیرد، چون ظرفیت سینمای ایران برای حضور در مجامع بین‌المللی در حد زیادی نیست.پنج شرکت خصوصی و فرد حقیقی و هفت نهاد رسمی و دولتی داریم که به عرضه و پخش فیلم‌ها می‌پردازند. بخش خصوصی در این راه با توجه به تحریم‌ها، در رقابت با نهادهای رسمی و دولتی موفق تر عمل کرده است. بودجه‌ای که برای کلیت سینمای ایران در نظر گرفته شده تنها برای ساخت فیلم‌های بدون پتانسیل و ظرفیت در اختیار بنیاد فارابی قرار گرفته است.من معتقدم که دوره فعالیت و کارهای اجرایی فارابی و امثال آن به سر آمده و باید با اقدام آقای ایوبی رسما جلوی فعالیت‌های اجرایی نهادهای رسمی و دولتی در این حوزه گرفته شود. زیرساخت‌های لازم باید فراهم و از بخش خصوصی حمایت شود. عنصری به‌عنوان پخش‌کننده بین‌المللی، عنصر کمیابی است، در جشنواره «کن» دیدیم که از کل منطقه آسیای جنوبی و خاورمیانه تنها 15 پخش‌کننده حضور داشتند که هفت نفر از هند، چهار نفر از ایران، دو نفر از ترکیه و دو نفر از امارات بودند.
ارسال نظر