بهترین سامانه حمل‌ونقل ریلی باری جهان در آمریکا

گروه ترجمه- دنیای اقتصاد: ایالات‌متحده آمریکا طی سالیان طولانی بهترین سامانه حمل‌ونقل ریلی باری را در جهان داشته است. دلیل استفاده گسترده از شبکه باربری ریلی هم کاهش هزینه‌ها و هم کاهش بار ترافیکی اتوبان‌ها است. به این طریق به حضور گسترده کامیون‌ها و تریلرها در جاده‌ها نیازی نیست و تنها از وانت‌ها برای تحویل و حمل‌ونقل بار در شهرها و مقاصد نهایی استفاده می‌شود. با این حال تا چند سال پیش حمل‌ونقل مسافری در آمریکا رونق چندانی نداشت.

با شروع قرن ۲۱ به تدریج توجه به حمل‌ونقل مسافری افزایش یافت. طبق مطالعه‌ای که سال ۲۰۰۶ توسط «مرکزسیاست هوای پاک» و «مرکز تکنولوژی محیط» انجام شد، این نتیجه به‌دست آمد که ساختن یک خط ریلی پرسرعت در اطراف ایالات‌متحده آمریکا منجر به کاهش ۲۹ میلیون سفر با ماشین، ۵۰۰ هزار مسافرت هوایی و جلوگیری از انتشار ۶میلیارد پوند دی‌اکسیدکربن خواهد شد. این نتایج مانند آن است که در هر سال یک میلیون خودرو از سطح جاده‌های این کشور جمع‌آوری شوند. از طرفی برخی از کارشناسان هم تاکید کرده بودند که تنها راه‌حل واقع‌گرایانه که می‌تواند مصرف سوخت را تا ۱۰ سال آینده به حد قابل‌توجهی کم کند، شبکه حمل‌ونقل ریلی است. این نتایج سبب شد که اوباما امید زیادی به حمل‌ونقع سریع ریلی ببندد و برنامه‌های خود را با آن منطبق کند. از طرفی به دلیل فاصله زیاد شهرهای آمریکا یکی از راهکارهای او برای کاهش زمان و حوادث سفر، توجه به حمل‌ونقل ریلی بود.

وی در سال ۲۰۰۹ از قصد خود مبنی بر ایجاد مسیرهای ریلی جدید در اطراف آمریکا برای رونق حمل‌ونقل سریع مسافران خبر داد. به این منظور، هدف اوباما آن بود که ۸ میلیارد دلار به‌صورت یکجا صرف توسعه خطوط ریلی پرسرعت کند و پس از آن هم یک میلیارد دلار در سال سرمایه‌گذاری خود را افزایش دهد. با این حال و ضمن آنکه دولت او تاکنون نزدیک به ۱۱میلیارد دلار صرف توسعه این بخش و انجام بیش از ۱۵۰ پروژه برنامه‌ریزی و ساختمانی کرده، موفقیت چندانی به دست نیاورده است.

این خطوط قطار پرسرعت در اروپا، ژاپن و به‌طور روزافزونی در چین رواج دارند. با این حال آمریکا برای به کار بردن آنها با چالش‌های متعددی روبه‌رو بود. قطارهای باربری آمریکا به ندرت به سرعت ۱۵۰ مایل بر ساعت (۲۴۰ کیلومتر در ساعت) می‌رسیدند و در بیشتر مواقع هم سرعت‌شان نصف این مقدار بود؛ دلیل آن هم مجهز نبودن خط ریلی این کشور برای سرعت‌های بالا بود. قطارهای شرکت آمتراک این کشور مانند تمامی شرکت‌های دیگر دولتی باید از قطارهایی استفاده می‌کردند که سرعت‌شان حدود ۵۰ مایل بر ساعت باشد؛ سرعت قطارهای مسافربری هم باید کمتر از ۸۰ مایل بر ساعت باقی می‌ماند.

اما مشکل برنامه‌های قطارهای تندرو آمریکا فقط تجاوز آنها از سرعت کم شبکه ریلی نبود. این قطارها حتی با سرعت‌های محدود هم نیاز به سیستم‌های کنترلی خاصی داشتند که قطارهای باربری بدون آنها هم می‌توانستند به فعالیت خود ادامه دهند. کارشناسان پیش‌بینی کرده بودند که برای راه افتادن هر قطار مسافربری سریع‌السیر باید ۶ قطار باربری متوقف شوند. دلیل این موضوع هم دو مورد بود: اول اینکه قطارهای باربری احتیاج به جدول زمانی دقیق نداشتند و پس از بارگیری می‌توانستند شروع به حرکت کنند. موضوع دوم هم سرعت قطارهای مسافربری پرسرعت بود که برای حفظ سرعت آنها نیاز بود قطارهای باربری بیشتری متوقف شوند.

برای جلوگیری از این موضوع، ریل‌های خطوط پرسرعت فقط بین شهرهای بزرگ آمریکا شکل گرفتند که فاصله کمی با یکدیگر داشتند و مسیرهای داخلی کشور (که بیشترین بخش از راه‌آهن هم بود) به ناوگان باربری اختصاص یافت. با این کار تصور می‌شود که ضمن حفظ شبکه ریلی باربری در بالاترین بازدهی، حمل‌ونقل ریلی پرسرعت هم به اهداف خود دست پیدا می‌کند.

یکی از دلایل شکست آمریکا در پروژه قطارهای پر سرعت خود آن بود که می‌خواست آن را در مسیرهای کوتاه خود پیاده‌سازی کند. اکثر شهرهای بزرگ این کشور در سواحل اقیانوس اطلس یا آرام قرار گرفته‌اند و اوباما برای ارتباط آنها قصد استفاده از این سیستم حمل‌ونقل را داشت. در حالی که براساس استانداردهای جهانی، بهترین نقطه برای پیاده‌سازی یک سیستم حمل‌ونقل پرسرعت در مسافت‌های ۲۰۰ تا ۶۰۰ مایلی است. از نظر زمانی، این فاصله بین ۱ تا ۳ ساعت طول می‌کشد.

از طرفی این قطارها پرهزینه هستند و در صورتی قابل استفاده هستند که مسافران کافی وجود داشته باشند. به‌عنوان مثال دو خط ریلی سریع‌السیر موفق جهان بین توکیو و اوساکا ژاپن (۲۴۶ مایل) و بین پاریس و لیون فرانسه (۲۸۹ مایل) واقع شده‌اند. هر دو این مسیرها، فاصله‌ای متوسط را دربرمی‌گیرند و بین یک پایتخت و یک مرکز تجاری جهانی واقع شده‌اند و همیشه مسافران زیاد و کافی دارند.

منتقدان بر این باورند که اوباما باید پیش از سرمایه‌گذاری هنگفت در شبکه قطار پر سرعت آمریکا مطالعه همه جوانب امر را در این خصوص در دستور کار قرار می‌داد، کاری که سایر کشورهای موفق جهان در حمل‌ونقل ریلی انجام داده‌اند.