امیدها و انتظارات از اتاق بازرگانی در دوره هشتم

کوروش پرویزیان

عضو هیات نمایندگان اتاق بازرگانی تهران
در انتخابات سال ۹۳ اتاق‌های سراسر کشور، بسیاری از نامداران و جریان‌های تاثیرگذار رقابت سختی با هم داشتند؛ عده زیادی از ورود به این تشکل مردمی موثر در آینده اقتصاد کشور بازماندند و عده معدودی نیز افتخار حضور و خدمت در دوران جدید را به دست آوردند.


این انتخابات در حالی برگزار شد که به‌واسطه استفاده وسیع از ابزارهای نوین ارتباطی، همچون فضای مجازی و به‌ویژه شبکه‌های اجتماعی، شکلی متفاوت به خود گرفت. تاثیر ابزارهای نوین، بر ساختار مناسبات انتخاباتی، وجه ممیزه این دوره نسبت به دوره‌های پیشین بود؛ موضوعی که باعث شد تا حتی در نحوه بسیج نیروها نیز تاثیر گذارده، روش‌های معمول برای رای‌دهی به افراد نیز تغییری یابد تا آنجا که بسیاری از نیروهایی که حضور آنها در هیات نمایندگان اتاق‌ها به‌طور معمول بدیهی بود، از راهیابی به آن محروم شوند. بررسی الگوهای رای‌دهی در جامعه، می‌تواند نشانگر مطالبات و نیازهای جامعه و حداقل انتظارات از منتخبان باشد. در عین آنکه تغییر در ابزارهای ارتباطی، خود دستمایه‌ای است برای آنکه بتوان مناسبات اجتماعی آتی را رصد کرد. از همین رو، انتظار می‌رود منتخبان اتاق بتوانند همسو با تغییرات صورت گرفته، شرایط را برای برآورده کردن انتظارات فعالان اقتصادی بخش خصوصی مهیا سازند.

در عین حال، حسب شرایط و تدبیر برگزیدگان، نشست اول اتاق ایران و نیز اتاق تهران مظهر وحدت و انسجام افراد و اعضای اتاق‌ها در سراسر کشور بود که شروعی خوب برای بخش خصوصی کشور در شرایط سخت پیش رو محسوب می‌شود؛ نکته‌ای که دغدغه بسیاری از فعالان محسوب می‌شد؛ این بود که آیا اتاق به قدرت و جایگاه موثر و مورد انتظار می‌رسد؟ و این شروع خوب، بخشی از نگرانی‌ها را رفع کرد. اما پرسش‌های اساسی که در ادامه باید به آنها پرداخت و آزمونی سخت پیش روی سکانداران اتاق‌ها قرار می‌دهد، این است که آیا در دوره جدید اعضای هیات رئیسه اتاق‌ها و به خصوص اتاق ایران توان سازماندهی و بسیج و مشارکت همه اعضای اتاق را به وحدت و همدلی و یکپارچگی برای تقویت بخش خصوصی کشور و اهداف عالیه اتاق‌ها در ایجاد فضا و محیط کسب و کار سالم، با نشاط همراه با بهره‌وری و ارزش افزوده بالا خواهند داشت؟ آیا هیات رئیسه توان بهره‌گیری از ظرفیت بالای اعضای فعلی و قدیم، تشکل‌ها و سایر نهادهای مردم نهاد را دارند؟ چگونه می‌توان امیدها را زنده نگه داشت و به انتظارات پاسخ گفت؟ اتاق کارآمد و روزآمد چگونه اتاقی است؟ دغدغه‌های اینجانب به‌عنوان عضو کوچکی از اتاق تهران و اتاق ایران، برآورده شدن انتظارات صاحبان کسب و کار و فعالان بخش خصوصی، ارتقای جایگاه بخش خصوصی در نظام ملی تصمیم‌گیری و بالا رفتن سهم این بخش در اقتصاد ملی است. فضای کسب و کار ملی، تعامل با ارکان حکومت و دولت، تولید و سرمایه‌گذاری، کسب‌وکارهای کوچک و متوسط، شرکت‌های در اندازه ملی و بین‌المللی، شفافیت و مسوولیت‌های اجتماعی، سالم‌سازی و مقابله با فساد و اولویت‌‌های دیگر از این دست موضوعات‌ هستند که جز در سایه وجود اتاقی مقتدر فراهم نمی‌شود.