لزوم دانستن فن بیان برای دوبلورها

پرویز بهرام

پیشکسوت دوبله

کارم را با صداپیشگی نقش ژان والژان در اثر بینوایان نوشته ویکتورهوگو آغاز کردم و سال‌ها در کنار دوبله، کار وکالت را هم انجام دادم.

من دوستانی در حوزه دوبله نظیر جعفر والی و هوشنگ لطیف‌پور داشتم که یک روز آنها را در لاله‌زار دیدم به همراه آقایی به نام رضایی که مستندساز بود و قسمت دوبله «ایران‌فیلم» نیز دستش بود. ایران‌فیلم در حال حاضر خانه سینما است. آقای رضایی خطاب به دوستانم گفت که چه صدایی دارد و من را برای کار دعوت کردند و مشغول به دوبله شدم.

زمان ورود از من تست دوبله نگرفتند، اولین نقشی که دوبله کردم، ژان والژان در فیلم بینوایان بود. می‌گویند از سنین جوانی صدایم همین‌طور بوده است. پیش از ورود به دوبله در هنرستان هنرپیشگی تحصیل می‌کردم و آنجا فن‌بیان کار می‌کردیم. موسیقی هم با جواد معروفی کار می‌کردیم. تئاتر هم ازجمله فعالیت‌هایمان بود. ما وارد دوبله که شدیم اکثرا هنرپیشه‌های تئاتر بودیم. با لطیف‌پور، والی و رسول‌زاده هم‌دوره بودم و با هم کار می‌کردیم.

در گذشته کیفیت دوبله در ایران بهتر بود، برای اینکه آن زمان وقت زیادی برای دوبله می‌گذاشتیم. الان در تلویزیون یک فیلم سینمایی را صبح شروع می‌کنیم و عصر تحویل می‌دهیم. قبلا صاحب فیلم خودش انتخاب می‌کرد که نقش اول را چه کسی بگوید.

من آن موقع پول خوبی می‌گرفتم. تقریبا برای هر نقش اولی که صحبت می‌کردم، ۴۰۰ الی ۵۰۰ تومان دستمزد می‌گرفتم ولی خانه نخریدم و مدام به جاهای مختلف سفر کردم.