تشکل‌ها، ضرورت همگرایی

گروه تشکل‌ها : اتحادیه، انجمن، تشکل و... اینها واژگان و تعابیری مدرن است که همزمان با انقلاب صنعتی و فرآیند مدرنیزاسیون وارد گستره علوم اجتماعی و حوزه کسب‌وکار شده است. در ایران نیز اگر مجلس وکلای تجار را که در سال ۱۲۶۳ تشکیل شد، نخستین تشکل مدرن بدانیم حدود یک قرن و نیم سابقه تشکل‌گرایی وجود دارد. اگر چه از همان مقطع تاریخی کشاکش میان تشکل‌های صنفی و مدنی و دولت، امری مرسوم بوده است. در واقع دولت‌ها اغلب کاری جز محدودیت برای تشکل‌ها نکرده‌اند. بنابراین تشکل‌های صنفی در ایران در قیاس با نمونه‌های خود در کشورهای صنعتی به ساختار و عملکرد فراخور خود نرسیده‌اند یا با تلاش مضاعف و عبور از هزارتوها بقای خود را تضمین کرده‌اند.

تشکل‌ها را عمدتا به سه دسته تقسیم می‌کنند: 

1- تشکل‌ها یا سازمان‌های سیاسی یا حکومتی

(Political Organization)این دسته از تشکل‌ها مبتنی بر اهداف کسب، حفظ یا سهیم شدن در قدرت سیاسی یا تاثیرگذاری بر تصمیمات مقامات سیاسی تشکیل می‌شوند.

2- تشکل‌هاونهادها یا سازمان‌های اقتصادی و تجاری

(Economic Organizations And Formations) یعنی سازمان‌هایی با اهداف انتفاعی و کسب و توزیع سود تشکیل می‌شوند.

3- تشکل‌ها یا سازمان‌های اجتماعی (Social Organizations) که شامل نهادهای خیریه، موسسات و گروه‌های خویشاوندی و... می‌شوند.

تشکل، یک مفهوم حقوقی در گستره جهانی و داخلی است که در قانون اساسی کشورهم برآن صحه گذاشته شده است. 

این صفحه با محوریت انعکاس اخبار و رخدادهای مرتبط با تشکل‌های کشور و نیز تبیین و نشر مسائل و مطالبات آنها و تلاش برای همگرایی در این زمینه راه‌اندازی شده است. در این صفحه، همچنین رویکردهای مطلوب و تلاش‌های اصناف و اتحادیه‌ها را می‌ستاییم و نقصان و کمبودها را نقد می‌کنیم.