شلیک به قلب وزیر دربار

۱۳ آبان ۱۳۲۸ خورشیدی عبدالحسین هژیر، وزیر وقت دربار در مسجد سپهسالار هدف حمله قرارگرفت و روز بعد جان سپرد. حسین امامی ضارب او، از فدائیان اسلام، به عمل خود اعتراف کرده و در بازجویی، ادامه حیات هژیر را برای وطن زیان‌آور خوانده بود. وی پس از محاکمه، اعدام شد. حسین امامی پس از محکوم شدن در دادگاه بدوی درخواست تجدیدنظر نداده بود.

عبدالحسین هژیر یکی از سیاستمداران و نخست‌وزیران ایران در دهه ۲۰ شمسی است. وی در سال ۱۲۸۱ در تهران متولد شد و حین تحصیلات توانست به زبان‌های روسی و فرانسوی تسلط یابد. او در سن ۲۰ سالی روزنامه «پیکان» را به صاحب امتیازی پدرش به مدت دو سال، هفته‌ای دو شماره انتشار می‌داد. پیکان از لحاظ مرام و مسلک طرفدار اکثریت مجلس و مخالف اقلیت و از دشمنان سرسخت سید ضیاءالدین طباطبایی بود. هژیر بعد از مدتی، در سفارت شوروی در ایران به‌عنوان مترجم مشغول به‌کار شد؛ اما بعد از آن با وقوع انقلاب اکتبر روسیه در سال ۱۹۱۷ که بسیاری از ایرانیان به‌دلیل ظن و گمان این کشوراز ترس جاسوس بودن اخراج شدند، وی نیز ازسفارت خارج و به وزارتخانه‌های راه و دارایی راه یافت. هژیر تا قبل از برکناری رضاشاه، در بسیاری از سمت‌های اقتصادی دیگر نیز اشتغال داشت. وی در دهه‌ بیست توانسته بود عهده‌دار پست‌های مهم و حساس دربار شود؛ این درحالی بود که پدر وی از لحاظ سیاسی، فرد شاخص و برجسته‌ای نبود زیرا اکثر قریب به اتفاق کسانی که در آن دهه به پست‌های مهم درباری منصوب می‌شدند، فرزند پدرانی خاص از لحاظ جایگاه سیاسی یا اقتصادی بودند. هژیر بعد از شهریور ۱۳۲۰، رسما وارد دنیای سیاست شد و به ترتیب به وزارت پیشه و هنر، وزارت کشور و وزارت دارایی منصوب شد. اما مهم‌ترین پست سیاسی وی که از همان آغاز با مخالفت‌های گسترده و شدیدی نیز روبه‌رو بود، سمت نخست‌وزیری در ۲۳ خرداد ۱۳۲۷ بود. او روز پنجم آبان ماه ۱۳۲۷ پس از پنج ماه استقرار در سمت نخست‌وزیری استعفا داد.