پزشکی علمی در دوره صفوی

در دوران صفوی پزشکانی بوده‌اند که کاملا از طریق علمی و مدرسی درمانگری را آموخته و از این طریق، فرد پزشک هنگامی که دوره مطالعاتی‌اش را به پایان می‌رساند و تکمیل می‌کرد، بدون دریافت مجوز و پروانه کار نمی‌توانست دست به درمان (به ویژه جراحی) بزند.

در این راستا این پزشک جراح علاوه بر امتحانات پزشکی باید امتحانات مخصوص را نیز می‌گذراند. وی باید به مطالب اولین بخش کتاب الفرق الطب جالینوس که توسط حبیش به عربی ترجمه شده بود، احاطه کامل داشته و تشریح را در حدی که آن روز معلوم بود، بداند. به نوشته الگود «تعداد افراد تحصیلکرده و پزشکانی که از طریق قانونی اجازه اشتغال در عرصه پزشکی را به‌دست می‌آوردند، به مراتب بیشتر از کسانی بود که بدون مجوزی قانونی به درمان بیماران می‌پرداختند. در واقع فارغ‌التحصیلان ممتاز و وابسته به طبقات بالای اجتماع دوره نهایی کارآموزی خود را در نزد یکی از جراحان مشهور و خبره به پایان رسانده و همین شخص هم به ایشان اجازه کار می‌داد.» از جمله پزشکان مهم در عصر صفوی حکیم‌باشی بود که جایگاه بسیار مهم و باارزشی در دربار صفوی داشت.

منبع: سعید آقارضایی، شیوا رضایی، «پزشکی عصر صفویه با تکیه بر سفرنامه‌های غربی»، تاریخ نو، ۱۳۶۹.