سرشماری تهران در سال ۱۳۱۸

نخستین قانون سرشماری در ایران ۱۰ خرداد ۱۳۱۸ هجری خورشیدی به تصویب مجلس شورای ملی رسید و این سرشماری در کشور براساس این قانون در یکم تیر همان سال آغاز شد. کاشان نخستین شهری بود که آمارگیری در آن به اجرا درآمد و بعد از آن سرشماری در منطقه‌های گوناگون کشور صورت پذیرفت. نخستین سرشماری در تهران نیز با توجه به این قانون در ۱۰ اسفند ۱۳۱۸ هجری خورشیدی اجرا شد و برای اجرای این سرشماری دولت برنامه‌ریزی‌های منظمی را شکل داد، دولت این روز را در پایتخت تعطیل عمومی اعلام کرد و شهربانی کل کشور با اطلاعیه‌ای به آگاهی مردم تهران رساند که در این روز از منزل‌های خویش به غیر از موارد ضروری و با اطلاع شهربانی خارج نشوند.

سرشماری از ساعت پنج صبح در تهران شروع شد و تا هشت و ۳۰ دقیقه شب به طول انجامید، پس از پایان کار دولت با بررسی اطلاعات ارائه شده؛ در اطلاعیه‌ای رسمی جمعیت تهران را ۵۴۰ هزار و ۸۷ تن اعلام کرد.  پس از تهران در شهرهای دیگر نیز سرشماری صورت پذیرفت، این سرشماری که از سال ۱۳۱۸ هجری خورشیدی آغاز شده بود، در شهریور ۱۳۲۰ هجری خورشیدی به‌دلیل حمله متفقین به ایران و اشغال نظامی کشور، در گنبدکاووس متوقف شد و این برنامه نیمه‌کاره باقی ماند.  براساس نتیجه این سرشماری که در ۳۵ شهر کشور به اجرا درآمد، جمعیت کل آنها ۲ میلیون و ۲۶۴ هزار و ۸۶۶تن اعلام شد و تهران پرجمعیت‌ترین شهر ایران لقب گرفت. سرشماری‌های اداره کل آمار ایران تا ۱۳۲۹ هجری خورشیدی اغلب محلی و آزمایشی بود تا آنکه در ۱۳۳۵ هجری خورشیدی سرشماری رسمی و منظمی به وسیله مرکز آمار ایران انجام شد.