روز جهانی بهداشت حرفه‌ای و ایمنی محیط کار
در نخستین کمیته مشترک سازمان بهداشت جهانی و سازمان بین‌المللی کار که در سال ۱۹۵۰ تشکیل شد، بهداشت حرفه‌ای چنین تعریف شد: «تامین و ارتقای عالی‌ترین سطح سلامت جسمی، روانی واجتماعی برای کارگران همه مشاغل، پیشگیری از بیماری‌ها و حوادث ناشی از کار، به‌کار گماردن نیروی کار در محیط و شغلی که از لحاظ جسمی و روانی قدرت انجام آن را دارد و به‌طور خلاصه تطابق کار با انسان.» سازمان بین‌المللی کار (ILO) از سال ۲۰۰۳ با هدف پیشگیری از حوادث و بیماری‌های شغلی مراسمی را در روز ۲۸ آوریل برگزار می‌کند. ایران نیز در مرداد سال ۱۳۲۵ لایحه کار را تدوین کرد که در سال ۱۳۳۷ با اصلاحات و تغییراتی به‌صورت قانون به تصویب رسید و اجرای وظایف مربوط به بهداشت و ایمنی مندرج در قانون کار وقت به عهده اداره کل بازرسی کار قرار گرفت.
در سال ۱۳۴۶ در حوزه معاونت فنی وزارت بهداشت وقت، اداره بهداشت محیط کار در تشکیلات اداره کل بهداشت محیط پیش‌بینی شد و سپس در سال‌های ۱۳۴۷، ۱۳۴۸ و ۱۳۴۹، اداره طب صنعتی در اداره کل خدمات بهداشتی حوزه معاونت فنی وزارت بهداری وقت تاسیس شد. طی سال‌های ۱۳۵۰، ۱۳۵۱ و ۱۳۵۲ تا اوایل ۱۳۵۳، اداره بهداشت محیط کار به بهداشت محیط کار و هوا تغییر یافت، اما اداره طب صنعتی همچنان به وظایف خود ادامه می‌داد. در اواخر دهه ۱۳۵۰ در حوزه معاونت امور بهداشتی و جمعیت و تنظیم خانواده وزارت بهداری وقت اداره بهداشت حرفه‌ای در دفتر خدمات بهداشتی ویژه که بعدا به اداره کل خدمات بهداشتی ویژه تغییر نام داد تشکیل شد. تا قبل از سال ۱۳۶۲ وزارت کار و امور اجتماعی و وزارت بهداشت وقت مشترکا بر نیروی کار و محیط کار نظارت و مراقبت داشتند.
به منظور جلوگیری از دوباره‌کاری و ارتقای کیفیت ارائه خدمات برای حفظ و بالا بردن سلامت شاغلان، درسال۱۳۶۲ مسائل بهداشتی محیط کار و کارگر، از وظایف وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی شناخته شد و برای انجام این وظیفه، اداره کل بهداشت حرفه‌ای تشکیل و مسوولیت حفظ و ارتقای سلامت نیروهای شاغل کشور در مشاغل گوناگون جامعه را عهده‌دار شد. با توجه به تصویب قانون جدید کار از سوی مجمع تشخیص مصلحت نظام جمهوری اسلامی ایران در سال ۱۳۶۹، به حکم ماده ۸۵ قانون کار، وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی عهده‌دار بهداشت و درمان کارگران و وزارت کار و امور اجتماعی مسوول ایمنی کارگران است.
ارسال نظر