آغاز توجه به بهداشت و سلامت در ایران

در قرن سیزدهم قمری/ نوزدهم میلادی، بیماری‌های واگیردار تا مدت‌ها بهداشت عمومی را به خطر می‌انداختند. در این زمان علاوه بر اینکه امکانات بهداشتی بسیار ابتدایی بود و انواع بیماری‌ها از جمله وبا، طاعون، آبله، تیفوس و مالاریا همه نقاط کشور را هر ساله آلوده می‌کرد، ناآگاهی مردم به خصوص زنان در پیشگیری از بیماری‌ها نیز بر مرگ‌ومیرها می‌افزود. نقش زنان در این امر نیز از این جهت دارای اهمیت بیشتری بود که آنان علاوه بر وظیفه محافظت از حفظ‌الصحه خود، باید از کودکان نیز مراقبت می‌کردند.

ظهور بیماری‌های خاص و البته آشنایی با شیوه‌های جلوگیری از انتقال بیماری‌های واگیردار، زمینه‌ساز تغییراتی اجتماعی در این خصوص نیز شد. با این وجود بیشترین توجه به مساله بهداشت عمومی، در مطبوعات به‌عنوان مهم‌ترین منبع اطلاع‌رسانی در دوره قاجار انعکاس یافته است؛ امری که ارتباط میان رشد مدرنیته و رسانه‌های اطلاع جمعی با گسترش سطح بهداشت عمومی را ظاهر می‌سازد. در دوره قاجار درج مقالاتی چون «طبی: در معالجه وبا» و «طبی: خواب مرگ یا مرگ خوابی» و ستون حفظ‌الصحه در روزنامه‌الکمال از نمونه‌های مندرج در مطبوعات درخصوص توجه به بهداشت عمومی به‌ویژه سلامت زنان در جامعه ایران هستند.