در زمان‌های قدیم، آن قسمت از دامنه جنوبی البرز را که در شمال ری قرار داشت «قصران» می‌خواندند که به دو بخش تقسیم می‌شد؛ قصران داخل و قصران خارج.  قصران داخل عبارت از حدود شهرستان کرج تا دهستان شهرستانک و پهنه رودبار و لواسانات بود که در کوهپایه قرار داشت. قصران خارج شامل طهران، ری و بخشی از شمیران بود که در دشت جای داشت.  ده طهران در آن روزگار بسیار کوچک و از دهات پیرامونش چون دولاب و طرشت کوچک‌تر بود و وسعت و جمعیت آن از دهی معمولی کمتر می‌نمود.  جایگاه ده طهران در نقطه ای بود که بعدها چاله میدان (حدود جنوب شرقی بازار کنونی) نامیده شد. باغ‌های ده در شمال و در محله عودلاجان قرار داشت که تا حدود سرچشمه فعلی می‌رسید.

برگرفته از کتاب جغرافیای تاریخی تهران، نوشته محسن معتمدی