استقلال هند از بریتانیا

جنبش از شورش ۱۸۵۷ میلادی آغاز شد که نقطه عطف مهمی در تاریخ هندوستان به‌شمار می‌آید. این جنبش موجب شد که بریتانیا به طور اساسی در چگونگی کنترل و اداره هندوستان تجدید نظر کند. مطابق با بیانیه دولت هند در ۱۸۵۸، در راس سیستم جدید یک وزیر کابینه که وزیر امورخارجه هندوستان بود، قرار داشت که رسما از یک شورای قانونی دستور می‌گرفت؛ فرماندار کل هندوستان (نایب‌السلطنه) هم مسوول نظارت بر اعمال او و هم مسوول مجلس بریتانیا به منظور پیاده کردن قوانین آن کشور بود. طی یک بیانیه سلطنتی که به مردم هند اعلام شد، ملکه ویکتوریا به مردم قول داد که مطابق قوانین بریتانیا آنها می‌توانند از خدمات عمومی برابر بهره‌مند شوند، همچنین متعهد شد که به حقوق شاهزادگان بومی هندوستان احترام بگذارد. بریتانیا مصادره کردن زمین‌های شاهزادگان را متوقف کرد و فرمان داد که به عقاید مذهبی مردم احترام گذاشته شود. در اواسط دهه ۱۹۴۰ همزمان با جنگ جهانی دوم، خیزش مردم هند به رهبری ماهاتما گاندی و تسخیر هند بریتانیا توسط ارتش ملی هند به رهبری سوبهاش چاندرا وضعیتی جدید به‌وجود آورد و این کشور را برای همیشه از استعمار بریتانیا رهانید.

اخبار مرتبط