مذاکرات کنسرسیوم هیچ‌گونه تسهیلاتی برای ایران قائل نشد که عملا در حکم شرکت دادن ایران در کنسرسیوم باشد. به این معنی که حاضر نشد ایران از نفت خامی که تولید می‌شود مقداری ولو جزئی به هزینه تمام‌شده برای فروش به خارج تحویل بگیرد یا حتی مقداری از نفت خامی را که به قیمت فروش در بازار تحویل می‌گیرد، بتواند به‌حساب خود در پالایشگاه آبادان تصفیه کند و این مواد تصفیه شده را به مشتری‌های خارجی خود بفروشد. در نتیجه معامله با کنسرسیوم دولت ایران از تعقیب مختصر ارتباطاتی که با بازارهای خارج از ایران برقرار کرده بود و می‌توانست آنها را توسعه دهد، محروم شد.

منبع: فواد روحانی، تاریخ ملی شدن صنعت نفت ایران، شرکت سهامی کتاب‌های جیبی،۱۳۵۲.