کمتر سرزمین باستانی است که تاریخش با رویدادهای داستانی آغاز نشود. ناگزیر هر رشته از این داستان‌ها، از پیشامدهای کوچک سرچشمه گرفته و رفته‌رفته از پشتی به پشت دیگر رسیده، بزرگ شده است باید به یاد داشت که این داستان‌ها از روزگارانی است که هنوز مردم جهان از هنر خط بهره‌ور نبودند. آنچه به آنان در هنگام سال‌های زندگی می گذشت یا آنچه از پدرانشان و نیاکانشان می‌شنیدند به یاد می‌سپردند و بسا در گفت‌وگو چیزی به آن می افزودند یا چیزی از آنها می‌کاستند. آنچه بود دهان به دهان می‌گشت. سند کتبی در کار نبوده که در آنها تغییری روی ندهد...

ابراهیم پور داوود، به نقل از «انجمن فرهنگ ایران باستان» دوره چهارم مهر ۱۳۴۵ شماره ۱