تصرف قصر شیرین توسط انگلستان

جنگ جهانی اول که آغاز شد، نیروهای متفقین به‌رغم اینکه ایران سه روز بعد از جنگ اعلام بی‌طرفی کرده بود، در اواخر سال ۱۹۱۴ وارد ایران شدند. ۷ سال پیش از شروع جنگ یعنی در سال ۱۹۰۷، دولت‌های بریتانیا و روسیه تزاری طی قرارداد سن‌پترزبورگ بر سر تقسیم ایران به دو منطقه نفوذ و یک منطقه بی‌طرف به توافق رسیده بودند که در پی آن نیروهای خود را در خاک ایران مستقر کرده‌ بودند. این در شرایطی بود که آخرین شاه قاجار به تازگی در راس قدرت قرار گرفته بود و اوضاع ایران به لحاظ داخلی نامساعد بود.

نیروهای روس در قسمت‌های شمالی ایران حضور داشتند و نیروهای بریتانیا در جنوب کشور کنترل اوضاع را در اختیار داشتند. دولت مرکزی ایران عملا تنها کنترل بخش‌هایی از مرکز ایران را تحت اختیار داشت. پس از پیروزی انقلاب بلشویکی روسیه، لنین به تروتسکی کمیسر نیروهای مسلح روسیه توصیه اکید کرده بود که نظامیان روسیه را از ایران خارج سازد و گفته بود که نظامیان یک دولت انقلابی نباید اشغالگر به‌شمار آیند و با خروج روس‌ها بود که انگلیسی‌ها در ایران یکه تاز شدند و قصر شیرین را در۲۲ دی‌ماه ۱۲۹۶ (۱۲ژانویه ۱۹۱۸) تصرف کردند و این درست در ماه‌های پایانی جنگ[اول]بود که چنین اقدامی به لحاظ استراتژیک ضرورت نداشت؛ زیرا در ژانویه ۱۹۱۸ عثمانی در همه جبهه‌ها دست به عقب‌نشینی زده بود و نیروی نظامی در ایران نداشت. ورود انگلیسی‌ها به غرب ایران، بیشتر در راستای فراهم ساختن زمینه تحت‌الحمایگی ایران بود و یک سال بعد در ۱۹۱۹ با انعقاد قرارداد وثوق‌الدوله این طرح آشکارتر شد.