ویلیام سووارد باروز یکم، مخترع ماشین حساب
در ۱۸۸۲ کار خود را به‌عنوان شاگرد در بانک شروع کرد. کار او در واقع بررسی دفاتر حسابداری بانک و پیدا‌کردن اشتباهات بود. در این زمان باروز به فکر اختراع یک ماشین محاسبه‌گر افتاد. در بانک شماری پیش‌نمونه‌های ساده برای محاسبه وجود داشت اما بسیاری از اوقات استفاده از آنها به محاسبات اشتباه منجر می‌شد. کار شاگردی با آرزوهای باروز همخوانی نداشت زیرا او ذاتا علاقه‌مند به ماشین‌آلات بود و در این زمینه استعداد داشت و ملالت و یکنواختی کار شاگردی در بانک او را خسته می‌کرد. چند سال کار در بانک سلامت او را به مخاطره انداخت و او از این کار کناره گرفت. در آغاز دهه هشتاد قرن‌نوزدهم، یک پزشک به باروز توصیه کرد به ناحیه‌ای با آب و هوای گرم‌تر برود و او به سنت‌لوییس میسوری رفت؛ جایی‌که توانست کاری در کارگاه مکانیکی بویر بیابد. شرایط جدید که با حال و هوای او بیشتر سازگار بود، ایده‌ای را که پیش‌تر در ذهنش نضج گرفته بود از نو زنده کرد و شغل جدید ابزارها و اسباب مناسب در اختیارش گذاشته بود تا به آرزویش یعنی ساخت یک ماشین‌حساب جامه عمل بپوشاند. دقت، زیربنای چنین اختراعی به‌شمار می‌رفت و مواد‌اولیه متعارف برای چنین کاری بسنده نمی‌کرد. طرح‌های او بر صفحات فلزی کشیده شده بود که قادر به قبض و بسط نبودند. او با ابزارهای سفت کار می‌کرد و هرگاه به مرکزی ضربه وارد می‌شد یا خطی کشیده می‌شد، باید زیر یک میکروسکوپ صورت می‌گرفت. به این ترتیب او توانست یک «ماشین‌حساب» اختراع کند و آن را در ۱۸۸۵ به ثبت برساند؛ ماشینی که ملالت کار حسابرسی را کاهش داد. در دهه ۱۸۹۰ این نوع دستگاه‌ها در صنعت بانکداری به وفور استفاده می‌شد. در ۱۸۸۶ باروز کمپانی ماشین‌حساب آمریکا را تاسیس کرد اما پس از مرگ شریکش جان بویر، با تغییر نام آن به «شرکت ماشین‌حساب باروز» در ۱۹۰۴، آن را اداره می‌کرد. باروز اندکی قبل از مرگ، «مدال میراث جان اسکات» را از انستیتو فرانکلین دریافت کرد و پس از مرگ به تالار مشاهیر مخترعان آمریکا نیز راه یافت. باروز در ۱۸۹۲ اختراع «ماشین زنگدار الکتریکی» خود را نیز به‌ثبت رساند. این پیشگام صنعت مدرن در ۱۴ سپتامبر ۱۸۹۸ در سیترونل، موبیل‌کانتی آلاباما درگذشت.
