از «فدرال‌رزرو» آمریکا چه می‌دانیم؟
به گزارش «ایبِنا»، شاید تاکنون عنوان فدرال‌رزرو را که برای بانک مرکزی ایالات‌متحده استفاده می‌شود، شنیده و از خود پرسیده باشید که سیستم بانکی ایالات‌متحده چگونه کار می‌کند. در این گزارش به این پرسش پاسخ داده شده که مدل بانک مرکزی در ایالات‌متحده و نحوه تاثیرگذاری آن بر سیاست‌های پولی و مالی این کشور به چه شکلی است.
فدرال‌رزرو یا فد به معنی «ذخیره فدرال» بانک مرکزی ایالات‌متحده آمریکاست که در سال ۱۹۱۳ با هدف نظارت بر عملیات بانکی در این کشور تاسیس شد. این بانک با تصویب لایحه فدرال‌رزرو در سال ۱۹۱۳ در پاسخ به رشته بحران‌های مالی‌ای تشکیل شد که نیاز به کنترل مرکزی سیستم پولی را نشان داد.
نظام فدرال‌رزرو به ۱۲ بانک مرکزی ناحیه‌ای تقسیم شده که بازوهای عملیاتی سیستم بانک مرکزی محسوب می‌شوند. هر ناحیه‌ای دارای یک بانک مرکزی (فدرال‌رزرو) است. برخی از این بانک‌ها در سایر شهرهای حوزه فعالیت خود، شعبه‌هایی نیز دارند. هر یک از این بانک‌ها علاوه‌بر اینکه وظایفی را برای سیستم بانک مرکزی، به‌عنوان یک کل انجام می‌دهد، برای بانک‌های موجود در ناحیه خود نیز به‌عنوان موسسه سپرده‌پذیر عمل می‌کند.
سه بانک فدرال‌رزرو بزرگ، بر اساس معیار دارایی‌های کل، به ترتیب عبارتند از: بانک مرکزی نیویورک، شیکاگو و سان‌فرانسیسکو.
این سه بانک روی هم بیش از ۵۰ درصد از دارایی‌های کل نظام فدرال‌رزرو را تشکیل می‌دهند. از آنجا که بسیاری از بزرگ‌ترین بانک‌های ایالات‌متحده آمریکا و بانک‌های بین‌المللی در نیویورک واقع شده‌اند، به همین دلیل بانک مرکزی نیویورک، به‌طور معمول مهم‌ترین بانک فدرال‌رزرو محسوب می‌شود.
کمیته بازار باز فدرال‌رزرو سیاست‌های پولی را تعیین می‌کند. این کمیته متشکل از ۱۲ عضو است که ۷ تن از آنها برای مدت ۱۴ سال توسط رئیس‌جمهور ایالات‌متحده آمریکا منصوب می‌شوند. به این ترتیب که هر دو سال و در ژانویه یکی از این اعضا که دوره‌اش به پایان رسیده جای خود را به کسی می‌دهد که به پیشنهاد رئیس‌جمهور و تایید سنا انتخاب می‌شود.
پنج عضو دیگر شامل رئیس فدرال‌رزرو نیویورک (که عملیات بازار باز در آنجا انجام می‌گیرد) و چهار رئیس فدرال‌رزروهای منطقه‌ای دیگر هستند که به صورت دوره‌ای از میان ۱۱ فدرال‌رزرو منطقه‌ای باقی‌مانده انتخاب می‌شوند.
