۶ ویژگی دولتهای تاب‌آور در برابر کرونا
به گزارش بی‌سی‌جی (BCG)، بحران همهگیری کووید-۱۹ بر اهمیت تقویت تابآوری دولتها افزود. تابآوری دولتها از طریق ظرفیت جذب شوکها، میزان سازگاری و سپس توان رشد سریع در محیط تغییریافته، مشخص می‌شود. دولتها باید به وقایع ۱۸ماه گذشته به عنوان تجربه‌‌‌‌ای ارزنده برای تقویت تابآوری خود توجه کنند. بدون شک، همهگیری، بخش‌‌های خصوصی را نیز درگیر کرده که در این میان بسیاری از بنگاه‌‌‌ها توانایی سازگاری با محیط جدید را به‌خوبی از خود نشان داده‌‌‌‌اند. اما مشابه بخش خصوصی، تابآوری برای سازمانهای بخش عمومی هم مهم بوده و حتی حیاتی‌‌تر است. پژوهشگران در این مقاله بر مبنای مطالعات صورت‌گرفته، ۶ ویژگی احتیاط، پایداری، افزونگی، تنوع، سازگاری و ثبات را برای دولتهای تاب‌آور برشمرده‌‌‌اند.
احتیاط: توانایی دولتها در پیش‌بینی و آماده‌سازی سناریوهای مختلف بر اساس میزان احتمال بروز اتفاقات و وقایع گوناگون است. دولتها می‌توانند این ویژگی را با سناریوسازی و تمرینات برای شناسایی رویدادهای دارای احتمال زیاد و کم، تقویت کنند. فرآیند شناسایی ریسک، باید با به‌کارگیری متخصصان داخلی و خارجی از حوزه‌های گوناگون، از جمله بهداشت، اقتصاد، ژئوپلیتیک، علوم و جامعه‌شناسی باشد. اقدامات مدیریت ریسک باید در تمام سطوح دولتی، از دفاتر رئیس‌جمهور یا نخست‌وزیر گرفته تا دفاتر وزیران یا کابینه و تا سطح ایالتی و محلی انجام شود. دولتهای مرکزی همچنین باید همکاری و شفافیت را در تمام سطوح بخش عمومی تشویق کنند.
پایداری: اطمینان از اتصال اجزای یک سیستم به منظور جلوگیری از تبدیل خطر به تهدیدهای سیستماتیک برای افراد است. دولتها به عنوان سیستم‌های پیچیده با هزاران بازیگر در چند سازمان مختلف در ارتباط هستند و می‌توانند از یکپارچگی و وابستگی متقابل بین اجزا سود ببرند. با این حال، در چنین سیستم‌هایی ممکن است شوکها یا اختلالات به‌سرعت در سراسر سیستم به روش‌هایی که پیش‌بینی آنها دشوار است، پخش شوند. هنگامی که خطر شکست مولفه‌ها با طراحی درست، مهار شود، دولتها بهتر می‌توانند در برابر شوکها مقاومت کنند.
افزونگی: شامل ایجاد ضربه‌گیرها یا بافرهایی برای محافظت در برابر شوک‌های غیرمنتظره است. دولت‌هایی که این ظرفیت گسترده را در زمینه‌هایی مانند فناوری اطلاعات، زیرساخت‌ها، انرژی و عملیات ایجاد می‌کنند -از جمله ذخیره اضطراری، به عنوان مثال، مواد غذایی، تجهیزات پزشکی و ابزارهای ارتباطی و همچنین برنامه‌هایی برای گسترش حمل‌ونقل عمومی و راه‌حل‌های مسکن برای افراد آواره- موقعیت بهتری برای پاسخگویی به شوکها، اعم از محلی یا سیستماتیک خواهند داشت. ایجاد افزونگی در سیستم‌ها می‌تواند برای دولتها چالش‌برانگیز باشد، زیرا تقریبا همیشه در برابر کارآمدی هزینه‌ها با فشارهایی هم مواجه هستند. این امر می‌تواند به «بهینه‌سازی بیش از حد» منجر شود که در آن دولت توانایی چندانی برای افزایش ظرفیت موردنیاز نداشته باشد. با توجه به این فشارها، دولتها باید توسعه افزونگی را به یک هدف صریح تبدیل کنند و آن هدف را به طور گسترده در سراسر سازمانهای خود اعلام کنند. این امر می‌تواند به تغییر ذهنیت نیروی کار آنها کمک کرده و میزان تصمیمات کوته‌بینانه را برای بهینه‌سازی بیش از حد سیستم‌ها، ظرفیت‌ها و هزینه‌ها محدود کند. دولتها نیز باید این موضوع را به طور واضح به مردم اعلام کنند و توضیح دهند که چرا افزونگی مهم است و در کجا سرمایه‌گذاری‌هایی با ظرفیت مازاد انجام شده است. این امر مانع از آن می‌شود که چنین سرمایه‌گذاری‌هایی در نهایت به عنوان اتلاف توصیف شود و احتمال ضربات سیاسی از سوی شهروندان و دیگران به دولت را به حداقل می‌رساند.
تنوع: دولت‌هایی با عملیات متنوع در زمینه‌هایی مانند استعدادها، امکانات و انواع قراردادها هنگام پاسخگویی به بحران، گزینه‌های متنوعی دارند. اما تابآوری فقط در پاسخگویی خوب به بحران‌ها نیست، بلکه در مورد سازگاری مداوم بین عملیات هم صادق است. در حالی که لازم است دولتها مجموعه‌ای متنوع از مهارت‌ها را در کل سازمانهای خود پرورش دهند، در عین حال بهتر است استفاده مستقیم از افراد فوق متخصص را در نیروی کار خود به حداقل برسانند. وجود افراد فوق متخصص در مجموعه‌ای محدود از وظایف یا فرآیندها، توانایی کارکنان را برای انجام وظایف دیگر هنگام بروز بحران و امکان تنوع‌بخشی به مکانیزم‌های پاسخگویی یک سازمان را فراتر از ظرفیت عملیاتی کاهش می‌دهد. سازگاری با محیط‌های در حال تغییر سریع، نیاز به مجموعه وسیعی از راه‌حل‌های نوظهور دارد که از میان آنها می‌توان انتخاب و تقویت کرد و تنوع چنین راه‌حل‌هایی به ناهمگونی زمینه‌ای افراد، ایده‌ها و مجموعه مهارت‌ها بستگی دارد.
سازگاری: به توانایی یک سیستم برای سازگاری سریع با شرایط جدید اشاره دارد. دولتهای تاب‌آور می‌توانند برنامهها و خط‌مشی‌ها را به‌سرعت تنظیم کنند، منابع را در جایی که موردنیاز است مستقر کرده و در مواقع لزوم به‌سرعت مقیاس‌بندی کنند. به طور خلاصه، دولتهای سازگار باید بتوانند عمدا آنچه را که طبیعت انتخاب می‌کند، از طریق ایجاد تغییرات، انجام آزمایش‌ها و تقویت موفقیت‌ها دنبال کنند.
ثبات: عبارت است از همسویی اهداف و فعالیت‌های دولت با سیستم‌های اقتصادی یا اجتماعی وسیع‌تری که در آن زندگی می‌کنند. نهادهای دولتی به طور جداگانه در سیستم گسترده‌تری از دولت قرار دارند. دولت فعال در اقتصاد و جامعه یک کشور، به نوبه خود در ارتباط با اقتصاد و جامعه جهانی و همچنین محیط طبیعی نیز هست. همه این موارد برای سازمانهای دولتی بسیار مهم هستند تا از هماهنگی میان اهداف بلندمدت خود در رابطه با تابآوری با اهداف سیستم‌های وسیع‌تری که در آن فعالیت می‌کنند، اطمینان حاصل کنند. ایجاد همسویی در دولت، مستلزم یافتن فرصت‌هایی برای همکاری‌های برد-برد بین سازمانهای گوناگون دولتی است. در صورت بروز بحران، دولتها می‌توانند به‌سرعت تیمی کارآمد از وزارتخانه‌ها یا ادارات را جمع‌آوری کنند تا بتوانند واکنش‌ها را مدیریت و هدایت کنند. دولتهای مرکزی همچنین باید با رهبران شهرهای بزرگ که بسیاری از آنها به طور گسترده برای تعدادی از شوک‌های احتمالی مطالعه کرده و آماده شده‌اند، نیز هماهنگ و همسو شوند. رهبران دولت معمولا زمان و انرژی خود را برای بهبود سیاست‌‌‌ها، برنامهها و فرآیندها با هدف ارائه حداکثر ارزش به مردم صرف می‌کنند، اما بسیاری وقت کافی برای اندیشیدن در مورد تابآوری ندارند. دولتها اکنون فرصتی برای ارزیابی توانایی سازمانهای خود در جذب شوکها، درس گرفتن از عملکرد آنها در دوران همهگیری و ایجاد ظرفیت بیشتر دارند تا بتوانند در مواجهه با اختلالات جدید رشد کنند. این اقدام پنج مرحله اساسی دارد که عبارتند از: ارزیابی تابآوری، تدوین نقشه راه تابآوری، یکپارچگی تابآوری در مناطق بحرانی، گسترش تابآوری در سراسر دولت و تصویر‌سازی آینده فراتر از تسکین شرایط.
