همچنین الزام به افشای اطلاعات پرتفوی صندوق‌ها در کوتاه‌مدت جهت‌دهی به فعالان بازار برای پیشی گرفتن و الگوبرداری از استراتژی‌های سرمایه‌گذاری صندوق (front running) خواهد بود. اگر به مقررات موجود صندوق کمی توجه بیشتری شود موضوع جرایم ابطال درنظر گرفته شده برای صندوق‌های در سهام (سه‌ماهه) برآورد سرمایه‌گذاری و ماندگاری حداقل سه ماه را برای ورود به صندوق محک زده است و این دوره با دوره سه ماهه الزامات افشای صورت‌های مالی (حسابرسی‌نشده) همخوانی داشته و تصادفی نیست. باید بدانیم موفقیت اتفاقی نیست و یک ساختار موفق در یک ابزار مالی را نباید با برخی تصمیمات با ریسک مواجه کرد.

اگر قرار باشد یک صندوق سرمایه‌گذاری که متشکل از تعداد زیادی سرمایه‌گذار(خرد) است به بهانه شفافیت، نسبت به سایر سرمایه‌گذاران نهادی و حقیقی از الزامات ناعادلانه‌ای برخوردار باشد، خواه‌ناخواه ترجیح افراد به سرمایه‌گذاری مستقیم خواهد بود و ادعای تشویق به سرمایه‌گذاری غیرمستقیم، به شعاری بیش تبدیل نخواهد شد.   به نظر یکی از مهم‌ترین‌ عوامل موفقیت در طراحی صندوق‌های سرمایه‌گذاری در ایران، احترام به ضرب‌المثل معروف «نباید چرخ را از اول اختراع کرد» است. با اندکی مطالعه در رویه کشورهای دیگر ملاحظه می‌شود که ساختار صندوق‌های سرمایه‌گذاری کاملا الگوبرداری شده از ساختار ابزار مذکور در کشورهای پیشرو در بازارهای مالی است (مگر در موارد اندکی به خاطر برخی الزامات قانونی کشور). موضوع افشای اطلاعات در صندوق‌های سرمایه‌‌گذاری موضوع واضحی است که در مورد بازارهای بین‌المللی نیز مسیر آن مشخص است. مشخصا در موضوع مورد بحث، تا قبل از سال ۲۰۰۴ در مقررات SEC افشای اطلاعات پرتفوی به‌صورت ۶ ماهه انجام می‌شد و پس از آن با اصلاح مقررات به‌صورت فصلی انجام شده است (همان‌که در مقررات ایران نیز استفاده شده است).  البته ممکن است هدف از تصمیم‌گیری افشای افراطی اطلاعات صندوق موضوع دیگری مثلا با عنوان نظارت (شفافیت) مطرح شده باشد که درک واضحی از این عنوان نمی‌توان داشت. مطالب مطرح شده نافی این نیست که بررسی مداوم مقررات و بازنگری امری واجب است؛ منوط به آنکه منجر به برطرف کردن مشکلات شود.