داستان تلخ یک زندانی زن روی صحنه

کاوه سجادی حسینی این روزها نمایش «ضد نور» را به روی صحنه خواهم برد. پیش از این قرار بود یک ورک‌شاپ کار کنیم که تبدیل به اجرا شد و به زودی آن را در یکی از تماشاخانه‌های تهران به روی صحنه می‌بریم.

این نمایش اقتباسی از فیلم و نمایشنامه‌ای به نام «آتش‌سوزی‌ها» نوشته وجدی معود است که نازیار عمرانی آن را ترجمه و دراماتورژی کرده و خانه «فرهنگ آوا» نیز تهیه‌کنندگی کار را برعهده دارد. داستان آن نیز براساس یک داستان واقعی است که در دوره جنگ‌های بین مسیحیان و مسلمانان در لبنان رخ می‌دهد. قصه درباره زندگی یک زن زندانی سیاسی است که در زندان مورد تعرض قرار می‌گیرد و صاحب دو فرزند می‌شود و حالا این نمایش از نگاه فرزندان این زن روایت می‌شود. در این نمایش که تا یک ماه آینده به روی صحنه می‌رود بازیگران جدیدی حضور دارند. نگارش فیلم‌نامه «یخ چال» نیز به اتمام رسیده است و در حال مذاکره و فراهم کردن سرمایه برای ساخت آن هستیم که اگر همه چیز خوب پیش برود تلاش می‌کنیم آن را به جشنواره فیلم فجر برسانیم. علاوه بر این تهیه‌کنندگی یک فیلم کوتاه به نام «چکه» را هم برعهده داشتم که ساخته مرجان هاشمی است. فضای فیلم فضای زندگی روزمره است و با مدل و ساختار فیلم‌های کوتاه مرسوم کمی متفاوت است. در واقع سادگی و نگاه فیلم‌سازی در آن جریان دارد. در «چکه» فرید سجادی حسینی و مریم بوبانی به ایفای نقش پرداخته‌اند و آماده نمایش است. در تلاش هستیم ابتدا در جشنواره‌های داخلی و سپس در جشنواره‌های خارجی این فیلم را شرکت دهیم. اینکه کارگردانی با استراتژی وارد صحنه شود در سینما کم داریم، ولی خانم هاشمی در این اثر نشان داد که دغدغه سینما و زندگی را دارد و تنها به فیلم ساختن صرف توجه نکرده است. در هر صورت جلوی ورود به سینما را نمی‌شود گرفت و سینماگری که عاشق باشد و کارش را بلد باشد، به این فضا ورود پیدا می‌کند. نسل جوان نگاه جدیدی به سینما دارد و فضا را کاملا می‌شناسد. به‌دلیل اینکه زیاد فیلم می‌بینند و فیلم‌های روز جهان هم قابل دسترس هستند، تجربه دیداری خوبی دارند و فیلم‌های پویا می‌سازند و از سانسور موجود هم فرار می‌کنند. حال اینکه کدام اثر و کدام نگاه با مردم ارتباط برقرار می‌کند به تجربه زیستی و کاری این کارگردان در سینما بازمی‌گردد.