چتر سلامت دولت شیلی

شیلی از نمونه کشورهایی است که با اتکا به اقتصاد مبتنی بر جامعه، تمرکز زیادی روی سیاست‌های بازتوزیعی به ویژه در بخش سلامت داشته است. به‌طوری که این کشور از یک طرف مخارج سلامت خود را به سمت طبقات پایین جامعه تقسیم کرده و از طرفی دیگر روی سلامت محلی نیز سرمایه‌گذاری زیادی کرده است. در واقع رویکرد شیلی این است که بیماری‌های خاص را بین قشر آسیب‌پذیر جامعه از طریق منابع دولتی حمایت کند و در همین راستا یارانه تخصیص داده شده به اقشار پردرآمد در زمینه سلامت را به حداقل برساند. بیمه سلامت شیلی از سال ۱۸۸۶ استقرار یافت و از این تاریخ دستخوش تحولات قابل ملاحظه‌ای بوده است.

هدف اصلی بیمه سلامت این بود که روی اقشار ضعیف متمرکز شود و در مرحله دوم به اقشار میانی و رو به بالا نیز حمایت‌های لازم را به عمل آورد. دسترسی همگانی با ضمانت‌نامه‌های شفاف در سال ۲۰۰۵ در این کشور ایجاد شد و در اولین مرحله، بسته اجباری حداقل مزایا، محدودسازی زمان انتظار و تعیین سقف پرداخت‌ها و پیش‌پرداخت‌ها را برای سازمان‌های بیمه‌گر خصوصی و دولتی مشخص کرد. بیمه سلامت اجتماعی در شیلی، از دو وجه «صندوق ملی سلامت یا فوتاسا» و «بیمه‌گرهای خصوصی» تشکیل شده است. صندوق ملی سلامت بزرگ‌ترین شرکت بیمه‌گر دولتی است که چهار گروه از جامعه را تحت پوشش قرار می‌دهد. اولین گروه اقشار تهی‌دست است که زیر خط فقر قرار دارند و بخش قابل توجهی از بیماران خاص نیز در این دسته قرار می‌گیرند. گروه دوم اقشار با درآمد خیلی کم، گروه سوم اقشار با درآمد متوسط و رو به پایین و گروه چهارم اقشار با درآمد متوسط رو به بالا است. بنابراین گروه تهی‌دستان به‌طور کامل تحت پوشش بیمه دولتی هستند. این در حالی است که گروه‌های دیگر بسته به وضعیت مالی خود سهم اندکی در نرخ بیمه دارند. این سهم بین «۷ درصد درآمد تا ۱۲۰ دلار در ماه» است. وجه دوم بیمه‌گرهای خصوصی هستند که اقشار غیر تهی‌دست را تحت پوشش بیمه درآورده و آن‌ها را در خدمات بهداشت و سلامت حمایت می‌کنند.