تحقیقات نشان می‌دهد که در چهار منطقه ۶، ۷، ۱۱ و ۱۲ شهر تهران که هسته پایتخت را شکل داده‌اند، فقط ۱۳ درصد از کل جمعیت ۸ میلیون و ۱۷۶ هزار نفری این کلان‌شهر در آنها سکونت دارند و به‌طور متوسط ۲۵۰ هزار نفر در هر یک از این ۴ منطقه شهری ساکن هستند. این در حالی است که متوسط حجم ساکنان مناطق اطراف هسته مرکزی، بین ۴۰۰ تا ۵۰۰ هزار نفر است و در برخی از این مناطق، شتاب تبدیل ساختمان‌های مسکونی به مجتمع‌های اداری شیب تندی یافته است و چهره غالب محدوده مرکزی تهران که در گذشته کاملا مسکونی بود، هم اکنون به محل کار و فعالیت تبدیل شده است. تجربه نشان داده است، هر منطقه از تهران که خالی از سکنه شود و فضای سکونتگاهی در آن محله کم شود، پدیده شب مردگی در آنجا بروز پیدا می‌کند که نتیجه آن شکل‌گیری آسیب‌های اجتماعی خواهد بود. در این مدیریت شهری پایتخت در حال تدوین برنامه‌ای برای مقابله با پدیده شب‌مردگی در نواحی مرکزی شهر تحت عنوان «منظر شبانه تهران» است.

مهناز امین‌زاده، عضو هیات علمی دانشگاه تهران و مسوول تدوین این برنامه، با تاکید بر اینکه آنچه در این برنامه عنوان شده مختص شهر تهران است و قابلیت تعمیم‌پذیری در شهرهای کوچک را نخواهد داشت، گفت: برنامه جامع منظر شبانه شهر تهران در طول کار دچار تغییراتی شد و به دلیل پیش‌بینی نکردن شکل ارائه برنامه ما آن را در سطح مناطق ارائه کردیم که به لحاظ برنامه‌ریزی، طراحی و سهولت اجرای بیشتری داشته باشد. او ادامه داد: وقتی از منظر شبانه صحبت به میان می‌آید بیشتر جنبه کالبدی و سیمای شهر مورد توجه قرار می‌گیرد؛ در حالی که این بخشی از کار است و این مفهوم عمدتا روی فضای شهری، حیات شبانه و عمدتا بر زمان بندی فعالیت‌ها و خدماتی که شهر در هنگام شب ارائه می‌دهد؛ متکی است. وی درباره اجرای این برنامه در شهرداری تهران تاکید کرد: اجرای این برنامه بیش از آنکه نیازمند منابع مالی در شهرداری باشد، نیازمند مدیریت و منبع اندیشه‌ای است. کارشناسان شهری معتقدند این برنامه باید واقع‌بینانه باشد و با توجه به ویژگی‌های شهر تهران در شب برنامه‌ریزی شود. از دیدگاه کارشناسان تدوین این برنامه از آن جهت اهمیت دارد که هزینه اداره شهر تهران در شب بسیار بیشتر از روز است. بنابراین باید به این نکته توجه داشت که با توجه به هزینه‌ای که برای نگه داشتن شهر در شب می‌شود، استفاده‌ای هم از آن صورت می‌گیرد یا خیر.

 

اخبار مرتبط