آنچه تجربه سال‌های ۹۲-۹۱ همزمان با آغاز تحریم‌های اولیه هسته‌ای نشان می‌دهد خودروسازان که نیمی از تیراژ خود را از دست داده بودند کیفیت محصولات تولیدی را نادیده گرفتند و تنها در پی ثبات تیراژ یا افزایش آن بودند. در آن سال‌ها به گفته برخی از دست اندرکاران تولید، به‌دلیل کمبود قطعات مورد نیاز خطوط تولید، قطعات برخی از خودروها به خودروهای دیگر وصل می‌شد تا آن خودرو دچار افت تیراژ نشود. حال در شرایطی به سر می‌بریم که تحریم‌های ثانویه هسته‌ای، اقتصاد کشور را تحت تاثیر خود قرار داده و خودروسازان و تولید‌کنندگان قطعه را به زحمت انداخته است. بنابراین به نظر می‌رسد که خودروسازان با توجه به تجربه تحریم‌های اولیه باید تمهیداتی بیندیشند تا خودرو بار دیگر با کیفیت نازل به دست مصرف‌کننده نرسد و حتی اگر تیراژ هم کاهشی بود لااقل کیفیت محصولات داخلی حفظ شود به این ترتیب این امر محقق نخواهد شد جز با نظارت مداوم مسوولان صنعتی کشور.