چند صدایی با هویت ملی

هوشنگ کامکار آهنگساز برای من جالب است که در شرایط تاسف‌برانگیز موسیقی ایران چنین کاری تولید شده است. الان شرایطی به وجود آمده که همه به سمت موسیقی پاپ می‌روند و ساخت این آلبوم که در حوزه موسیقی ملی ایران است اتفاق خوبی است که هویت ملی دارد و هم از تکنیک‌ها و سازهای سنتی ما استفاده کرده و هم از تکنیک‌های موسیقی غربی.

در باند اول این آلبوم چند صدایی با ویژگی‌های موسیقی ایرانی شنیده می‌شود و دارای فرم ادواری است. همچنین در باند دوم که روی شعر حافظ خوانده شده به آواز‌خوانی توجه شده است .باند سوم ریتم‌های پیچیده دارد و در قسمت آواز ریتم هفت ضربی است. در باند چهارم که‌«چشم‌ بی‌خواب» نام دارد  سازها به ترتیب به‌صورت ریتمیک زیر صدای خواننده وارد می‌شوند و مدل آن هم معاصر و هم سنتی است. باند پنجم که باز هم در آن از شعر حافظ استفاده شده است خیلی زیباست و جواب‌های ارکستر نیز برعکس موسیقی سنتی ماست و جایگاه واضحی دارد. در باند ششم تکنوازی کمانچه آلتو را گوش دادم و مقداری هم گریه کردم؛ چون به یاد پدرم افتادم. در باند هفتم از شعر هوشنگ ابتهاج استفاده شده است. این بخش با ریتم ۱۰ ضربی شروع می‌شود و باز هم چند صدایی با هویت ملی به گوش می‌رسد.  باند هشتم که شعر باباطاهر و کدکنی است، تک‌نوازی تار در آن و احساس آن بسیار زیبا بود و باز هم مرا دگرگون کرد. قطعه نهم این آلبوم نیز روی شعر حسین منزوی ساخته شده است.

این آلبوم اشعار زیبا و پرمحتوا از قدیم تا معاصر دارد و به‌کارگیری ریتم‌های بسیار متنوع و پیچیده. همچنین دارای بست و گسترش حالاتی از موسیقی نواحی است. استفاده درست از چند صدایی با هویت ملی، اجرای تکنوازی‌های پرتکنیک و توجه به آوازخوانی بداهه با شیوه‌ای جدید از ویژگی‌های مهم این اثر به حساب می‌آید.