راه کاهش تنش‌های تجاری
یک راه برای جلوگیری از تنش موجود، می‌تواند انتخاب یک داور بی‌طرف برای مساله ارزی باشد. مناسب‌ترین نامزد در این رابطه، صندوق بین‌المللی پول است که یکی از اصلی‌ترین وظایف آن نظارت بر «قوانین بازی» در امور پولی بین‌المللی است. همه اعضای صندوق قول داده‌اند که از دستکاری نرخ ارز خودداری کنند و همگی رسما تحت نظارت دقیق صندوق، سیاست‌های ارزی خود را طراحی و اجرا می‌کنند. در اصل، اگر آمریکا و چین واقعا بخواهند از درگیری پولی جلوگیری کنند، می‌توانند از صندوق بین‌المللی پول بخواهند برای حل و فصل امور گام بردارد.
اما در عمل، اختیارات صندوق محدود است. صندوق بین‌المللی پول قدرت اجرای احکام را ندارد. در بهترین حالت، تنها کاری که می‌تواند انجام دهد دستکاری ارز را شرم‌آوری خطاب کند. در پایان، تصور اینکه آمریکا یا چین می‌توانند به یک سازمان چندجانبه کانفورمیست بدون تجربه بپردازند، دشوار است. آیا کسی واقعا تصور می‌کند که ترامپ تسلیم داوری یک دسته از کارمندان غیرقابل ارزیابی بین‌المللی می‌شود؟ استفاده از مقامات پولی مانند بانک مرکزی اروپا و یک یا دو قدرت پولی دیگر برای رسیدن به نوعی از تنش‌زدایی راهکار بهتری است. سابقه چنین معامله‌ای وجود دارد. در سال ۱۹۳۶، به‌دنبال بیش از نیم دهه کاهش ارزش رقابتی کنترل نشده در دوران رکود بزرگ، قدرت‌های اصلی اقتصاد روز، ایالات‌متحده، انگلیس و فرانسه با توافق غیررسمی برای تثبیت نرخ ارز متقابل موافقت کردند. توافق‌نامه سه جانبه که هر کشور را به شوخی «استاندارد طلای بیست و چهار ساعته» می‌نامید، هر کشور را متعهد می‌کند تا ۲۴ ساعت قبل از هرگونه تغییر در قیمت ارز خود، اخطار دهد. اگرچه به دور از ایده‌آل نیست، این پیمان موفق به بازگرداندن زیبایی و نظم به امور پولی شد. امروز با توافق مشابه، مذاکره دشوارتر خواهد بود. در دهه ۱۹۳۰، آمریکا، انگلیس و فرانسه دارای شرایط مناسبی بودند. در مقابل، آمریکا و چین امروزی، مخالفان استراتژیکی هستند که اسیر جنگ تجاری شدیدی شده‌اند و حتی ابتکاری بسیار محدود برای کنترل نرخ ارز ممکن است غیرقابل دستیابی باشد، با این وجود خارج از تصور نیست. سرانجام، هر دو طرف به امید جلوگیری از آسیب‌های گسترده‌تر به خود و دیگران می‌توانند از مزایای عدم درگیری ارزی استفاده کنند.
ارسال نظر