بخش صد و پنجاه و چهارم
نه «صلح آمریکایی» نه «صلح چینی»
افزون بر این، چین و ژاپن «پیمان صلح و دوستی» امضا کردند. در نتیجه، سومین جلسه عمومی کمیته مرکزی یازدهم حزب کمونیست چین تصمیم گرفت که زمان برای حزب جهت چارچوب‌بندی دوباره رسالتش فرارسیده و بر وظیفه تبدیل چین به یک کشور سوسیالیستی مدرن که از سال ۱۹۷۹ شروع شد، تمرکز کرد.
در جلسه بزرگ کمیسیون مرکزی نظامی در سال ۱۹۸۵، دنگ یکبار دیگر بیان کرد که «باید به این چهار نوسازی به ترتیب اولویت دست یافته شود. تنها زمانی می‌توان به نوسازی واقعی تجهیزات نظامی دست یافت که بنیاد نسبتا خوبی برای اقتصاد ملی برقرار کرده باشیم. بنابراین، ارتش باید یک چند سالی را صبورانه انتظار بکشد.» پس از آن، بودجه دفاع ملی چین به منزله سهمی از مخارج ملی شروع به کاهش کرد و ارتش چین وارد دوره‌ای از صبر و خویشتن‌داری شد. مخارج نظامی سالانه آن‌قدر کافی نبود تا هزینه حفظ دارایی‌های موجود را پوشش دهد و ارتش حتی یک رشد منفی را از سر گذراند. بسیاری از واحدها موفق به خودکفایی و حتی وارد دنیای تجارت شدند تا به درآمدی دست یابند. صنایع دفاع ملی تحت فشار بودند. آنها آب رفته بودند و فقط «بقا» داشتند. همین. برای حل این معما، در فوریه ۱۹۸۰ «شورای دولتی» و «کمیسیون نظامی مرکزی» به چندین وزارتخانه اجازه دادند تا شرکت‌های تجاری خارجی تاسیس کنند مانند «شرکت صنعت انرژی هسته‌ای چین» که از سوی «وزارت دوم ماشین‌سازی» تاسیس شد.
دو سال بعد، شورای دولتی برخی ادارات و وزارتخانه‌های دولتی را از نو سازماندهی کرد. «وزارت دوم ماشین‌سازی» که مسوول بخش هسته‌ای بود نامش به «وزارت صنعت هسته‌ای» تغییر یافت و تاکید آن بر توسعه انرژی هسته‌ای غیرنظامی قرار گرفت. در پاسخ به درخواست‌های دولتی، صنعت هسته‌ای چین شروع به تغییر تمرکز خود از امور نظامی به توسعه اقتصادی کرد. «سانگ رنکیونگ» (Song Renqiong)، که مسوول صنعت انرژی هسته‌ای چین بود، بیان کرد که «صنعت هسته‌ای مجری سیاست‌های مبتنی بر توسعه و ادغام هسته‌ای نظامی- غیرنظامی، تنوع بخشی به بده‌بستان‌ها و احیا و جوانسازی اقتصادی است. این بخش زیرساخت صنعتی و خطوط تولید را با هم منطبق کرده، از تحقیق و تولید نظامی کاست، در استفاده صلح‌آمیز از تکنولوژی هسته‌ای مشارکت کرد و همکاری علمی و فنی و تجارت خارجی را توسعه داد.»
وقتی دولت چین از هزینه‌های نظامی برای محقق کردن هدف اصلاح و بازگشایی اقتصادی کاست، صنایع دفاع ملی شروع به مشارکت در تجارت خارجی کرده و از مسیر نظامی به مسیر غیرنظامی تغییر جهت دادند. این مولفه‌ها محرک همکاری‌ها و بده بستان‌های مربوط به تکنولوژی هسته‌ای و نیز صادرات و واردات میان چین و دیگر کشورها شد. پس از شروع ۱۵ سال اول اصلاح و بازگشایی، چین به‌طور پیوسته توافقات همکاری‌جویانه‌ای در مورد استفاده صلح‌آمیز از انرژی هسته‌ای را با چندین ده کشور امضا و به همکاری تکنولوژیک و اقتصادی با بیش از ۴۰ کشور و منطقه روی آورد.
ارسال نظر