بخش بیست و نهم
آفتاب‌پرست‌های چشم آبی
با این حال، تردیدی نیست که کاسِری خود را نوفاشیست معرفی کرده و برخی اقدامات سازمان نوفاشیستی کاساپوند را دنبال می‌کرد. «پاپ دوو» رهبر جامعه سنگالی در فلورانس که مورد حمایت «انجمن ملی پارتیزان‌های ایتالیایی» بود، خواستار تعطیلی کاساپوند شد. درخواست او رد شد. وی اعلام کرد: «یکی از چیزهایی که خواستار آن بودیم همانا تعطیلی دفاتر مرکزی گروه‌های نوفاشیست بود زیرا در آنجا به مردم یاد داده می‌شود که نفرت داشته باشند و نیز یک قانون وجود دارد- قانون مانچینو-که باید این گروه‌ها را به جرم بازسازی فاشیسم تحت پیگرد قرار دهد. اما همان‌طور که خودشان در ایتالیا می‌گویند: وقتی قانون تصویب شد، راهی برای شکستن آن می‌یابند.»
ANPI در مبارزه خود با نوفاشیسم و ایده‌های نوفاشیستی (که پارتیزان‌های بازمانده به آن تعلق دارند) آغوشی گشاده برای جوانانی دارد که با ارزش‌های «مقاومت» اشتراک داشته و می‌خواهند مخالفت خود با فاشیسم را نشان دهند: «انجمن ما تغییری رادیکال در وضعیت خود در سال ۲۰۰۵ به‌عمل آورد. این انجمن پیش‌تر متعلق به کسانی بود که طی جنگ‌جهانی دوم به راستی پارتیزان بودند؛ از سال ۲۰۰۵ به بعد، ما قوانین را تغییر داده‌ایم و به تمام ضدفاشیست‌ها – اگر بزرگسال باشند- اجازه داده‌ایم تا عضو ANPI شوند زیرا در غیر این‌صورت با همان مشکلاتی مواجه می‌شدیم که بسیاری دیگر از انجمن‌های سابقه‌دار مانند... آنهایی که در آزادسازی فلورانس مشارکت کردند... اعضای ۹۲، ۹۳ ساله... آنها برای فعالیت بسیار پیر هستند... بدون اعضای جوان ما در شرف ناپدید شدن قرار می‌گیریم» (مصاحبه با رئیس ANPI، فلورانس).
نتیجه‌گیری: نوفاشیسم و پوپولیسم
استفاده از عبارت «پوپولیسم» برای توصیف برخی نیروهای سیاسی که منتقد احزاب اصلی یا مدیریت بحران اتحادیه اروپا هستند شفاف‌کننده پویایی سیاسی در اروپا (و در ایتالیا) نیست. حضور تاریخی نوفاشیسم در ایتالیا مانع از گنجانده شدن ساده‌انگارانه تمام نیروهای سیاسی «ضدسیستم» در دسته‌بندی پوپولیسم شده است. افزون بر این، استفاده ساده‌انگارانه از عبارت «پوپولیست» با این حقیقت به چالش کشیده شده که جنبش راست میانه «فورزا»ی ایتالیا (حزب برلوسکونی) و «اتحادیه شمال» اغلب از سوی رسانه‌های اصلی اروپایی «پوپولیست» تعریف شده‌اند.
ارسال نظر