بخش صد و دهم

آفتاب‌پرست‌های چشم آبی

گابریلا لازاریدیس/ جیووانا کامپانی/ آنی بنونیست و دیگران ترجمه: محمدحسین باقی سپیده طلایی نه تنها مهاجران را هدف گرفته بلکه خشم و نفرت خود را نیز بر سر محلی‌هایی که با ایدئولوژی و رویه افراطی‌شان مخالفند، خالی می‌کنند. برخی معتقدند «ظهور سپیده طلایی و افراط‌گرایی در یونان را می‌توان به‌عنوان بخشی از پدیده بزرگ‌تر فرهنگ عدم تساهل مشاهده کرد که از طریق نظام آموزشی یونان حفظ و پیاده می‌شود.» احساسات قدرتمند ضدمهاجرتی و ظهور راست افراطی نشان‌دهنده یک جامعه عمیقا ملی‌گراست که از سنین جوانی به سوی خشونت و تمرد سوق داده شده است.

تشدید خشونت از سوی جوخه‌های اقدام سپیده طلایی در ژانویه ۲۰۱۳ منجر به قتل یک جوان ۲۷ ساله پاکستانی به نام «سجاد لوکمان» از سوی دو عضو سپیده طلایی شد (آنها سپس متهم و مجرم شناخته شدند). حتی پیش از این، پس از انتخابات ملی سال ۲۰۱۲، یک کنشگر برجسته از «مرکز اجتماعی مهاجران» در آتن به ما گفت  آنگاه که اعضای سپیده طلایی وارد پارلمان شدند حملات نژادپرستانه در مرکز آتن به نقطه اوج رسید.   

یکی از قربانیانی که با او مصاحبه کردیم - علی از پاکستان- و از سوی جوخه‌های اقدام سپیده طلایی به‌شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفته بود به ما گفت: «یک سال پیش، ساعت ۷ صبح خانه را ترک می‌کردم تا به محل دیدار با یکی از دوستان بروم. ناگهان، پنج،‌ شش نفر پشت سرم ظاهر شدند و با چوب و دیلم به جانم افتادند و به سرم ضربه زدند... واقعا نمی‌دانم چه بود یا چه شد... به زمین افتادم، بیهوش. آه... بیهوش... و سپس بیکار نایستادند... بلکه با مشت و لگد به جانم افتادند... صورتم را له کردند.» حمله‌کنندگان به سرعت ناپدید شدند و هیچ شواهدی هم وجود نداشت. پس از مدتی، این فرد از سوی برخی از دوستان پاکستانی‌اش که در همان حوالی زندگی می‌کردند پیدا شد. آنها با اورژانس تماس گرفته و خواستار اعزام یک آمبولانس شدند. او در بیمارستان درمان شد اما هرگز به اداره پلیس نرفت. علی می‌گفت: «می‌ترسیدم به اداره پلیس بروم و می‌دانستم که پلیس کاری برای دفاع از من نخواهد کرد. بر عکس، وقتی کسی به اداره پلیس می‌رود تا گزارش حمله‌ای علیه خود را بدهد، نیروهای پلیس سرشان فریاد می‌زنند، آنها را با نام‌های زشت مورد خطاب قرار می‌دهند، می‌ترسانندشان و خواستار اوراق هویتی‌شان می‌شوند. برای این کار دلیلی وجود دارد. پلیس با سپیده طلایی همکاری می‌کند.»

وقتی از او در مورد احساسش پس از این حمله سوال شد، می‌گفت: «پس از آن ترس با شماست... ترس. اواخر شب تنها بیرون نمی‌روم و سحرها هم نمی‌خواهم و نمی‌توانم تنها بیرون بروم. اصلا خیلی بیرون نمی‌روم. در همان جایی که هستم می‌مانم اما در آنجا هم می‌ترسم. ناامنی هست... احساس ناامنی می‌کنم.» مهاجر دیگری به نام «اصلم» [Aslam] به ما می‌گفت: «برای درخواست کمک به اداره پلیس می‌روید و نیروهای پلیس در آنجا اعضای سپیده طلایی هستند: «داغونت می‌کنیم. یالا شپشو از اینجا برو. می‌خواهی تحت تعقیب قرار دهی و حقت را بگیری؟ بعدش چه؟ گمشو وگرنه می‌کشیمت. تنهات نمی‌ذاریم.» در مورد سوال ما که چه تعداد حمله را می‌تواند بشمارد، یکی از کنشگران «مرکز اجتماعی مهاجران» [Migrants’ Social Centre] که با او مصاحبه کردیم پاسخ داد که در تابستان ۲۰۱۲ این مرکز ۴۶۰ قربانی را ثبت کرد که از سوی جوخه‌های اقدام سپیده طلایی مورد ضرب و شتم قرار گرفته و روانه بیمارستان شدند.