به نوشته روزنامه نیویورک‌تایمز، اگر اوریگو زمانی دولت اوربان را شخم می‌زد، حالا مخالفان وی را مورد هدف قرار می‌دهد. روزنامه‌ها و رسانه‌های همسو با اوربان یکی از مهم‌ترین پایگاه‌های وی برای پیشبرد اهدافش به‌حساب می‌آیند. نگاهی به مورد لازلو بوکوتا شهردار شهر سگد بیندازید. او همسوی اوربان نیست و جزو سوسیالیست‌ها به‌حساب می‌آید و اوریگو در مورد او نوشته است که لازلو بوکوتا با رسوایی‌های جدی دست و پنجه نرم می‌کند و رازهای ناگفته زیادی پیرامونش وجود دارد.  اگر اطلاعات کمی در مورد دنیای پیرامون دارید، مورد اوریگو نشان‌دهنده تضییع آزادی‌های رسانه‌‌ای و آزادی‌های بیان در دنیا است و دونالد ترامپ و سایر رهبران همسو با او، به فشارهایشان علیه رسانه‌های آزاد ادامه می‌دهند.

مجارستان مصداق مشت نمونه خروار و نشانگر اینکه اصول دموکراتیک در دنیا درحال زوال است. نخست‌وزیر مجارستان که از سال ۲۰۱۰ قدرت را در دست گرفته، سعی کرده است که تمامی موسسات تعادل‌بخش در این کشور را از بین ببرد. دولت او هم‌اینک رسانه‌ها را پایش می‌کند و رسانه‌های دولتی نیز به‌عنوان متحدانش عمل می‌کنند. آنها به‌عنوان بازوی اصلی اوربان به مساله ترویج دیدگاه‌های ضدمهاجرتی‌اش کمک شایانی می‌کنند. داستان تغییر چهره رسانه‌های مستقل مثل اوریگو بسیار جالب است. آنها به یکباره به تسخیر این رسانه نرفتند و آرام‌آرام و بسیار ظریف آن را در اختیار گرفتند. سردبیر و اعضای تحریریه آن هرگز به زندان نرفتند یا مورد ضرب و شتم قرار نگرفتند. اما در یک جلسه سری در وین، حرکت چرخش در این رسانه زده شد. صاحب اصلی وب‌سایت که یک شرکت ارتباطی آلمانی است، این رسانه را به یک فرد غیرحزبی واگذار کرد. اما در نهایت اوریگو به یکی از اعضای خاندان اوربان رسید.

آتیلا مانگ، یکی از مخالفان سرسخت اوربان می‌گوید: وقتی اوربان در سال ۲۰۱۰ وارد قدرت شد، یکی از مهم‌ترین اهدافش حذف رسانه‌های مستقل بود. او می‌افزاید: اوربان می‌خواست نشان دهد که مجارستان همچنان نهادهای دموکراتیک را حفظ کرده اما قصد نداشت تا به آنها اجازه دهد که دموکراتیک رفتار کنند. در قاب دموکراسی مدنظر اوربان، جایی برای رسانه‌های آزاد وجود ندارد. حالا دیگر کار به جایی رسیده است که رسانه‌ای قدیمی مانند اوریگو دیگر ابایی ندارد از اینکه خود را در جبهه راست‌افراطی این کشور نشان دهد.  از نظر ظاهری، موسسات دموکراتیک مجارستان عادی عمل می‌کنند. به‌طور اسمی قوه قضائیه این کشور مستقل است. انتخابات نیز برگزار می‌شود و دکه‌های روزنامه‌فروشی، میزبان ده‌ها روزنامه بخش‌خصوصی هستند. اما اگر به سطوح عمیق‌تر حرکت کنیم، نظام مجارستان تخریب شده است. سیستم قضایی این کشور اصلا مستقل نیست و قوه قضائیه و دادستانی این کشور توسط دو نفر از بهترین دوستان اوربان اداره می‌شود. هر دو سیستم انتخاباتی این کشور به نفع حزب اوربان تغییر شکل داده است. رسانه‌های این کشور نه تنها سکوت کرده‌اند، بلکه برخی از آنها نیز همدست نخست‌وزیر دست راستی مجارستان شده‌اند. مجارستان در دوره پیش از اوربان از لحاظ آزادی مطبوعات در رده چهلم دنیا قرار داشت اما با مدیریت او صاحب رتبه ۸۷ شده است. اوربان البته خود پیش‌تر گفته بود که به آن دموکراسی اعتقاد دارد که غیرلیبرال باشد.

داستان انتقال اوریگو که با استعفا و اخراج اعضای لیبرال این رسانه آغاز شد، نشان می‌دهد که مجارستان به سمت دموکراسی غیرلیبرال درحال حرکت است.

اخبار مرتبط