بخش بیست و سوم

محرمانه‌های کره‌شمالی

دانیل تودور / جیمز پی‌یر سون ترجمه: محمدحسین باقی کلیشه‌ای وجود دارد که کره‌ای‌ها را ایرلندی‌های شرق می‌نامد اما برخلاف برخی کلیشه‌ها، این یکی به راستی، واقعی است. هر کسی که مدتی را در کره‌جنوبی گذرانده باشد به شب‌های شادی و نوشیدنی‌های شبانه شهادت می‌دهد که به مدت یک یا ۲ ساعت در اتاق «نورای بنگ» (کارائوکه) ادامه می‌یابد. ساخت مشروبات خانگی یکی از راه‌های کسب درآمد برای خانواده‌هاست؛ به‌گونه‌ای‌که یکی از فراریان می‌گوید فرد می‌تواند درآمد خود را با خرید ذرت و تبدیل آن به شراب «نانگ‌تائه‌گی» دو برابر کند و آن را در بازار به فروش رساند.

به گفته یکی از فراریان، حدود ۹۰-۸۰ درصد از مردان کره‌شمالی هر روزه مقداری می‌نوشند. حتی یک آواز محبوب هم وجود دارد با عنوان « Weol, hwa, su, mok, geum, to, il Banju» که ترجمه آن چنین می‌شود: «دوشنبه، سه‌شنبه، چهارشنبه، پنج‌شنبه، جمعه، شنبه و یکشنبه بنوش.» مردان شمالی بیش از دیگر اعضای خانواده و برادران جنوبی خود می‌نوشند. زنان شمالی هم کمتر از زنان جنوبی می‌نوشند اما این موضوع درحال تغییر است. از آنجا که زنان طبقه کارگر نان‌آور هستند آزادی بیشتری هم دارند و در عین حال، استرس زیادتری هم در پایان روز دارند که باید مرتفع شود. نخبگان سرمایه‌دار رو به فزون در پیونگ‌یانگ که با سرمایه‌داران در دیگر نقاط کاملا متفاوت هستند (و ثروت روزافزون نخبگان سنتی) به این معناست که «بار»ها و رستوران‌های جدید همواره درحال شکل‌گیری هستند. چندین کارخانه کوچک آبجو‌سازی وجود دارد که انواع آبجوها را تولید می‌کنند. بسیاری از مردان ثروتمندتر شهری هر شب پس از کار آبجو می‌نوشند، درست مانند کارگران سئول. شراب وارداتی و البته سوجوهای ملایم‌تر نیز در رستوران‌ها محبوب هستند؛ بسیاری از این رستوران‌ها به‌صورت ۲۴ ساعته باز هستند و سرگرمی‌های موسیقایی هم ارائه می‌دهند. ویسکی کالایی با ارزش است نه فقط برای نوشیدن بلکه نوعی «اعتبار» محسوب می‌شود. یک بطری ویسکی با کیفیت می‌تواند باعث شود که پلیس نگاه دیگری به شما داشته باشد، باعث می‌شود یک استاد دانشگاه بتواند ارتقا بگیرد یا توریست‌های خارجی رفتار خاصی با شما داشته باشند.

گزینه دیگر شبگردی برای شهری‌هایی است که درآمدی دارند «pojang macha» یا «بارهای چادری» [tent bar: «بار»هایی که به‌صورت چادرهای برزنتی یا پلاستیکی در نقاط مختلف علم می‌شود تا عابران بتوانند بدون دغدغه لبی‌تر کنند و لختی بیاسایند]. این «بار»های سوجو که به رنگ نارنجی است و به‌صورت موقت در کنار خیابان‌ها علم می‌شود در همه‌جا در کره‌جنوبی دیده می‌شوند و در کره‌شمالی هم (لااقل در پیونگ‌یانگ) تا اواخر دهه ۸۰ چنین بود. از آن زمان مورد سرکوب دولت قرار گرفتند اما امروزه این «بارهای خیابانی و کنار جاده‌ای» درحال احیا شدن و بازگشت هستند. برخلاف کره‌جنوبی، پارتی‌های خانگی در کره‌شمالی بسیار متداول است. اعضای تمام طبقات اجتماعی مایلند که در خانه‌های یکدیگر جمع شوند و با خوردن و نوشیدن به‌صورت مشترک تولدها و مراسم‌های خاص را جشن بگیرند. در کشوری که رفتار عمومی در معرض میزان نسبتا بالایی از کنترل است، پارتی خانگی روشی طبیعی برای بریدن از دلنگرانی‌های بیرون است. آنهایی که در این پارتی‌های خانگی حضور یافته‌اند می‌گویند میزان نوشخواری در این مراسم‌ها به حدی زیاد است که موجب شرمساری جنوبی‌هاست و «یک سور هم به جنوبی‌ها زده است.» یکی از فراریان می‌گوید لذتی را که در این میهمانی‌های خانگی برده است، هرگز در سئول نداشته است. او و دوستانش با موسیقی پاپ غربی و کره‌جنوبی به وجد می‌آیند درحالی که لیوان‌های نانگ‌تائه‌گی را به هم می‌زنند. آنها USBها، DVDها و MP۳ Player‌ها را به اسپیکرهای بزرگ وصل می‌کنند و فایل‌هایی را که در USB هست اجرا می‌کنند.

دانشجویان در پیونگ‌یانگ با خانواده‌های خود زندگی می‌کنند درست مانند همقطارانشان در سئول. این مساله، برگزاری پارتی‌های خانگی را برایشان دشوار می‌سازد اما راه‌حل آنها برگزاری این پارتی‌ها در ساختمان‌های متروکه است که تعداد زیادی از آنها در شهر وجود دارد. حتی شایع است که برخی عاشقان جوان برای برقراری روابط جنسی به داخل این ساختمان‌های متروکه می‌روند. بر خلاف عرف رایج و باور عمومی [conventional wisdom]، بسیاری از دانشجویان از اینکه برای مشارکت در کار اجباری کشاورزی به حومه شهرها فرستاده شوند به راستی لذت می‌برند. اگرچه این اقدام موجب خشم خانواده‌ها می‌شود که چرا فرزندانشان از آنها جدا و به‌جای حضور در دانشگاه به مشاغل پست دور از خانه گمارده می‌شوند اما خود دانشجویان این را به مثابه فرصتی می‌نگرند تا هر شب پارتی برگزار کرده و با جنس مخالف دیدار و تعامل داشته باشند. در میان تمام طبقات اجتماعی در کره‌شمالی، این پارتی‌ها اغلب با مشارکت فردی که گیتار یا دیگر آلات موسیقی را می‌نوازد و به تنهایی می‌خواند روح می‌گیرد. همچون هر جای دیگر، کسی که می‌خواند و می‌نوازد از مزیت‌های اجتماعی برخوردار است مانند توانایی تاثیرگذاری بر زنان. «سوجو» کمک می‌کند که این لحظات خوب غلیان بیشتری داشته باشد و اگرچه ممکن است برق هم برود (و احتمالا چنین نیز می‌شود) اما صاحبان پارتی خانگی با افروختن شمع مراسم را ادامه می‌دهند و لذت را از خود دریغ نمی‌کنند.  دستگاه‌ها و ادوات «کارائوکه» (که در کره‌جنوبی به «نورای بنگ» و در کره‌شمالی به «هوامیونگ بانجو یوما» معروف است) که کلکسیون آهنگ‌ها و قطعات را برای خواندن کارائوکه آماده می‌سازد نیز گاه می‌تواند در خانه‌های کسانی که درآمد قابل قبولی دارند یافت شود. این دستگاه‌ها نقطه اتکای اتاق‌های آوازخوانی در کره‌جنوبی هستند اما برای بیشتر مردم سئول ممکن است اسباب شگفتی باشد که تصور کنند پیونگ‌یانگی‌ها این دستگاه‌ها را در آپارتمان‌های خود نگه می‌دارند.

خوانندگان عددی را تایپ می‌کنند که منطبق است با قطعه موسیقایی یا آواز مورد انتخاب‌شان و نسخه‌ای که با ادوات موسیقی اجرا می‌شود نیز صدایش بلندتر از اسپیکرهاست. اشعار روی یک صفحه کامپیوتری دیده می‌شود و فرد می‌تواند با مشاهده آن اشعار آواز خود را بخواند درحالی که دوستانش می‌رقصند و دست می‌زنند. آنجا که یک میکروفن هست، افرادی که مایل به خواندن باشند با گرفتن یک قاشق در دست تظاهر به تقلید می‌کنند گویی قاشق نقش میکروفن را برای آنها دارد.