دوقطبی آمریکایی در نیویورک‌تایمز
به گزارش گروه اقتصاد بین‌الملل روزنامه «دنیای‌اقتصاد»، نشریه «نیشن» در مطلبی به چرایی و ریشه‌های شرایط آشفته نیویورک‌تایمز و استعفای دبیر بخش دیدگاه آن پرداخت و نوشت: خیزش جهانی علیه سیاست‌های نژادپرستانه موجب نابسامانی بسیاری از موسسات و شاید از همه عجیب‌تر در نیویورک‌تایمز شده است. در روز یکشنبه، جیمز بنت، دبیر بخش دیدگاه این روزنامه از سمت خود استعفا کرد. کناره‌گیری او البته به‌صورت آشفته‌ای رخ داد. این روزنامه به‌دلیل اعلام بیزاری بسیاری از کارکنانش علیه مطلب جنجالی سناتور تام کاتن که خواستار استفاده از نیروی ارتش برای سرکوب تظاهرات شده بود، به لرزه در آمده است. در این مطلب، سناتور نئوکان آرکانزاس سعی کرده بود تا اعتراضات قانونی مردم آمریکا علیه نژادپرستی را به‌صورت تحرکات عده‌ای خرابکار و شورشگر جلوه دهد.
بیش از یک هزار نفر از کارکنان نیویورک‌تایمز نامه‌ای را امضا کرده‌اند و تصریح کردند که پیام کاتن موجب تضعیف کاری که ما انجام می‌دهیم می‌شود و با استانداردهای ما در تحریریه و آنچه نیروهای این روزنامه متعهد به انجام آن شده‌اند، در تضاد قرار دارد. اعتراضات علیه نژادپرستی به رهبری یک روزنامه‌نگار آفریقایی-آمریکایی آغاز شد و او در این زمینه استدلال‌های موجهی را بیان کرده بود که یکی از این موارد قرار گرفتن جان کارکنان سیاهپوست نیویورک‌تایمز در خطر بود. واکنش‌های شدید به این مقاله، در ابتدا و مهم‌تر از همه انعکاسی از خطر بنیادینی است که دموکراسی آمریکا را تهدید می‌کند. ایده گسیل ارتش برای مقابله با معترضان تنها در مقام نظریه باقی نماند. در روز دوشنبه دونالد ترامپ طی جلسه‌ای با مایک اسپر وزیر دفاع و ژنرال مک‌مایلی رئیس ستاد کل ارتش درخواست کرد تا تعداد ۱۰ هزار نفر از نیروهای درحال انجام وظیفه ارتش وارد خیابان‌های آمریکا شوند. البته اسپر و مایلی در برابر این درخواست مقاومت کردند؛ اما در تصویری با ترامپ در کلیسای سنت جورج که پس از متفرق ساختن معترضان توسط پلیس گرفته شده، حضور یافتند. مایلی با یونیفرم نظامی خود در این تصویر ظاهر شده است که می‌تواند معنای صدور مجوز استفاده از ارتش برای مقابله با معترضان باشد. به‌نظر می‌رسد اقدامات او موجب موج‌های غافلگیرانه‌‌ای در پنتاگون شده است و برخی از ارشدترین افسران بازنشسته در برابر آن ایستاده‌اند. مهم‌تر از همه جیمز متیس، ژنرال چهارستاره بازنشسته و وزیر دفاع پیشین آمریکا است که نوع مدیریت اعتراضات توسط ترامپ را محکوم کرد. پرسنل فعال ارتش در واقع از نظر قواعد و قوانین نمی‌توانند در موضوعات شهری دخالت کنند. این نکته نیز قابل درک است که پنتاگون با استفاده از مخالفت افرادی نظیر متیس با این شیوه، به نوعی سعی در ابراز نارضایتی خود از این موضوع داشته است.
کارکنان نیویورک‌تایمز که وارد موج مخالفت با مقاله کاتن شدند، احتمالا همان ترس‌هایی را حس کرده‌اند که در پنتاگون نیز احساس شده‌اند: نگرانی از اینکه نیروی نظامی وارد جریان حل کشمکش‌های سیاسی شود.
اما علاوه بر ترس ناشی از تهدیدی که ترامپ برای دموکراسی دربردارد، اقدامات کارکنان این روزنامه انعکاسی از تغییر رویکرد ژورنالیستی در میان یک تفرقه سیاسی بود. اگرچه این تغییر به‌طور محسوسی هم در اتاق خبر نیویورک‌تایمز و هم بخش دیدگاه‌ها احساس می‌شود؛ اما با یکدیگر تفاوت دارند. رویکرد واگرایانه‌ای که جیمز بنت آن را « درهم شکستگی ایدئولوژی» خوانده است، منشأ حقیقی اختلافات بین اتاق خبر و بخش دیدگاه‌های روزنامه است. در بخش عمده‌ای از تاریخ، نیویورک‌تایمز روزنامه چپ‌ها یا راست‌گرایان نبوده، بلکه ترجیح این نشریه به سمت هیات حاکمه متمایل بوده است.اگرچه ممکن است این روزنامه طی دهه‌های اخیر اندکی به سوی حزب دموکرات متمایل شده باشد، اما هدف اصلی روزنامه کسب اعتماد از خوانندگان چپ و راست بوده است. نیویورک‌تایمز توانسته است از طریق فرم و محتوای خود به این هدف برسد: برخلاف روزنامه‌های زردی که صفحات نخست خود را به تیترهایی با مضمون قتل و فساد ارائه می‌دهند، این روزنامه اخبار خود را به شیوه‌ای موقع‌شناسانه، مهارشده و با خونسردی منتشر می‌کند. این رویکرد موجب ترجیح یک نثر خنثی، بدون رنگ و لعاب و بدون جهت‌گیری شده و توانسته است تا احساس بی‌طرفی را به مخاطبان خود انتقال دهد.دوقطبی شدن علم در آمریکا از زمان پایان جنگ سرد موجب شده است تا این رویکرد بی‌طرفانه به‌طور روزافزونی نادرست جلوه دهد. یک اجماع مشترک برای آنکه تمام خوانندگان بتوانند با آن موافقت کنند دیگر وجود ندارد. در یک مقاله مهم به قلم بن اسمیت، روزنامه‌نگار نیویورک‌تایمز این استدلال مطرح شد که اعتراضات فرگوسن در سال ۲۰۱۴، نقش حیاتی را در تضعیف اجماع ژورنالیستی سنتی ایفا کرد. گروه ژورنالیست‌های سیاه‌پوستی که در آن زمان اخبار مربوط به اعتراضات را پوشش می‌دادند به این درک رسیدند که قوانین بی‌طرفانه مانع از تشریح و توصیف خشونت‌های پلیس که در پیش چشمان آنها رخ می‌داد، شده بود.به گفته اسمیت، تماشای قساوت و قدرت سفیدپوستان علیه شهروندان سیاهپوست به خشن‌ترین نوع خودش، موجب شکل‌گیری نسل جدیدی از روزنامه‌نگاران اغلب سیاهپوست شد، که دید خوبی به شغل خود نداشتند. این تجربه وارد دوره‌ای چالش‌برانگیز یعنی به قدرت رسیدن دونالد ترامپ شد که تاکتیک‌ها و جملات متعصبانه‌اش تمامی رسوم را نادیده می‌گرفت. بنابراین اگر این تفرقه‌ها موجب آن شده است تا اتاق خبرها و ژورنالیست‌های سیاهپوست با صراحت بیشتری زبان بچرخانند، بخش دیدگاه‌ها نیز طیف وسیع‌تری از نظرات مختلف را منتشر می‌کند. زمانی که جیمز بنت در سال ۲۰۱۶ وارد نیویورک‌تایمز شد، انتظار می‌رفت که همین روند استفاده از دیدگاه‌های مختلف در سراسر طیف‌های سیاسی را درنظر بگیرد. او پیش‌تر دبیر نشریه آتلانتیک بود که در آن از دیدگاه‌های رادیکال و محافظه‌کاران سرسخت استفاده می‌کرد. اگرچه بنت توانست تا طیف گسترده‌تری از دیدگاه و نظرات را از چپ راست در این بخش منتشر کند و از این نظر دست به نوعی نوآوری در رسوم کهنه نیویورک‌تایمز شد. پیش از او طیف دیدگاه‌های این روزنامه از لیبرالیسم کلینتون در سمت چپ طیف تا نئوکان‌های میانه‌رو در سمت راست نظیر دیوید بروکس تشکیل می‌شد.با این حال در جریان بحران کنونی، درج یک ستون برای این صفحه از تام کاتن مبنی بر تشویق ترامپ برای استفاده از ارتش علیه معترضان یک اقدام غیرمسوولانه بود. این ایده درحال‌حاضر توسط واشنگتن در دست بررسی است و بنابراین می‌توان این موضوع را در یک داستان خبری مورد تحقیق قرار داد. اما اینکه در این مطلب از چنین اقدامی حمایت شود، یک تهدید جدی و شبیه به آن است که در جریان بحران واترگیت، مقاله‌هایی منتشر می‌شدند و از نیکسون، رئیس‌جمهور وقت می‌خواستند تا موسسه بروکینگر را بمباران یا افشاکننده اصلی را ترور کند.
