عضویت شی جینپینگ در باشگاه "خودکامگان" جهان
آسوشیتدپرس گزارش داد، تاریخ معاصر درس‌های تامل‌برانگیزی را به حزب کمونیست چین پیرو تصمیمش برای اجازه دادن به شی جینپینگ، رئیس‌جمهوری چین برای حکومت نامحدود می‌آموزد. برای هزاران سال حکومت انفرادی تحت رهبری پادشاهان و امپراتورها امری رایج بود اما از زیمبابوه تا عراق و کره‌شمالی، خودکامه‌های مدرن اغلب در رکود اقتصادی، عدم کارایی سیاسی و شعله ور کردن جنگ، مرتکب خطا شدند.
اریکا فرانتس، استاد علوم سیاسی دانشگاه میشیگان می‌گوید: تمایلاتی به سمت انتخاب‌های سیاسی غلط و غالبا بی‌منطق دیده می‌شود. این موارد شامل سیاست خارجی متخاصم‌تر و احتمال بیشتر وقوع جنگ می‌شود.
به لحاظ تئوری حذف محدودیت دوره‌ای برای پست شی جینپینگ به عنوان رئیس‌جمهوری از قانون اساسی در مقایسه با اختیارات گسترده‌ای که او از زمان گرفتن رهبری حزب حاکم در سال ۲۰۱۲ به دست آورده است، یک تغییر جزئی به حساب می‌آید اما تصمیم مذکور این نگرانی را به وجود آورده که پکن در حال دور شدن از رهبری شراکتی باشد که از دهه ۱۹۸۰ پایه‌گذاری شد. هدف از این سیستم حافظت از گسترش حکومت استبدادی از طریق ملزم کردن چهره‌های حزب حاکم به ترک قدرت در زمان معین بوده است.
برخی جوامع چون سنگاپور و جمهوری بوتسوانا تحت فرمان احزاب حاکم که چندین دهه است قدرت را به دست دارند، باثبات و شکوفا ماندند و همزمان از حکومت نامحدود فردی ممانعت می‌کنند. مقام‌های چینی اما ادعای برخی دولت‌ها را تکرار کرده و معتقدند ماندن شی جینپینگ در عرصه قدرت امکان اجرای طرح‌های بلندمدت را فراهم می‌کند. گرچه برخی از تحلیلگران معتدند این امر شاید در کوتاه مدت اثرگذار باشد اما در بلندمدت پیرو سایر اقتصادها با رهبران خودکامه می‌شوند. در ادامه به برخی از تجربیات از حکومت یک شخص واحد اشاره می‌شود.
روسیه: جنگ‌طلب خارجی
حکومت ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهوری روسیه از سال ۲۰۰۲ آغاز شده و با شکایاتی از فساد و نقض حقوق بشری، تنش با غرب بر سر الحاق شبه جزیره کریمه در ۲۰۱۴ و اتهامات مداخله در انتخابات آمریکا همراه بوده است. اقتصاد روسیه در سال‌های اول حضور پوتین با پشت سر نهادن عربستان به تولیدکننده اول نفت تبدیل شد اما در جریان بحران جهانی اقتصاد در ۲۰۰۸ لطماتی دید. اخیرا هم سقوط بهای نفت و تحریم‌ها غرب بر سر کریمه موجب کاهش فعالیت اقتصادی این کشور شده است.
گروه‌های حقوق بشر پوتین را به ترور مخالفان سیاسی و خاموش کردن انتقادات متهم می‌کنند. مسکو در خارج هم به حمایت از جدایی‌طلبان روس‌گرا در اوکراین، اشغال کریمه، اعزام نیرو به سوریه در حمایت از بشار اسد و مداخله در انتخابات ریاست جمهوری نوامبر ۲۰۱۶ در آمریکا که همگی از دید غرب اقداماتی مخرب است، متهم شده است. اخیرا هم کمیته تحقیقات ویژه رابرت مولر در وزارت دادگستری آمریکا برخی از اتباع روسیه را به استفاده از حساب‌های کاربری جعلی در رسانه‌های اجتماعی با هدف مداخله در انتخابات ۲۰۱۶ متهم کرده است. با این حال پوتین مکررا هرگونه دست داشتن کرملین در مداخلات ادعایی را رد می‌کند.
کره‌شمالی: حکومت فردی
بر اساس مدل مارکسیستی، جانشینی دودمانی برای این سیستم پیش‌بینی نشده است اما کیم ایل سونگ که برای ۴۶ سال تا زمان مرگش در ۱۹۹۴ حکومت کرد، این تفکر را پرورش داد و پسرش کیم جونگ ایل را برای رهبری آماده کرد. دیکتاتوری موروثی که اکنون با حضور کیم جونگ اون در نسل سوم ادامه دارد، خاصیت برگشت‌پذیری که ۷۰ سال درگیری مستقیم با ایالات متحده آمریکا را در پی داشته، اثبات کرده است. این رژیم احتمالا قدرتمندتر از همیشه است و در آستانه دستیابی به سلاح هسته‌ای قابل اتکاست. سلطه بر قدرت هزینه چشمگیری برای این کشور داشته است. قوانین اولیه حقوق بشر همچون آزادی بیان، سفر و مذهب سرکوب می‌شود و اقتصاد در گرو فراهم کردن نیازهای ارتش و نخبگان این رژیم است. کیم جونگ اون با چالش خودکامگی کلاسیک روبروست؛ رژیم و سیاست‌های اقتصادی او باید برای بقا تعدیل شود اما اجازه دادن به انجام این تغییرات می‌تواند راه سقوط خودش را هموار کند.
زیمبابوه: وعده به رکود
در روزهای ابتدایی پایان حکومت اقلیت سفیدپوست در دهه ۸۰ میلادی، رئیس‌جمهور رابرت موگابه بر آموزش و شکوفایی صنایع تاکید کرد. با گذشت سال‌ها اقتصاد آن شکست خورد و زیمبابوه به یکی از فقیرترین کشورهای جهان تبدیل شد. موگابه هم برچسب غصب قدرت با توسل به زور، ارعاب و تقلب انتخاباتی خورد. موگابه ۹۴ ساله اواخر سال گذشته پس از حرکت نظامی ارتش و اقدام قانونگذاران حزب حاکم و اپوزیسیون برای به جریان انداختن استیضاح و اعتراضات مردمی مجبور به استعفا شد. موگابه غرب را مسوول بسیاری از مشکلات زیمبابوه می‌داند و نهایتا یک معتمد سابق که وعده تغییر می‌دهد، جانشین او شد. مسیر پسا موگابه زیمبابوه پس از انتخاباتی که به امسال موکول شده است، شفاف‌تر می‌شود.
کنگو: خودکامه نوپا
جوزف کابیلا، رئیس‌جمهوری کنگو قدرت را سال ۲۰۰۱ پس از ترور پدرش به دست گرفت. او به‌رغم ادعاهای اپوزیسیون که انتخابات‌ها را غیر آزاد و غیر منصفانه می‌دانند، توانست در رای‌گیری ۲۰۰۶ و ۲۰۱۱ پیروز شود. دوره رسمی او دسامبر ۲۰۱۶ به پایان می‌رسد اما دولت هنوز تدبیری برای برگزاری انتخابات نیندیشیده است. منتقدان کابیلا را به تاخیر در روند برگزاری انتخابات با هدف ماندن در قدرت متهم می‌کنند؛ خصوصا پس از آنکه توافق با کلیسای کاتولیک برای برگزاری انتخابات در پایان ۲۰۱۷ از هم پاشید. دولت کنگو می‌گوید انتخابات را دسامبر برگزار می‌کند اما تنش‌ها بر سر تاخیر به وجود آمده درگیری‌های مرگبار خیابانی میان نیروهای امنیتی و معترضان را رقم زد. صدها تن از اعضای اپوزیسیون بازداشت شدند که با محکومیت بین‌المللی همراه شد. کابیلا می‌گوید هیچگونه تردید سیاسی وجود ندارد و کنگو به‌رغم تاخیرها در مسیر برگزاری انتخابات است.
بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.
ارسال نظر