آنچه در ورزشگاه نقش جهان رخ داد حاصل دو هفته جنگ بیرون از زمین بود. جنجال، هیاهو و دعوایی که در نهایت دودش به چشم تیم خود قلعه نویی رفت.

از همان روزی که پس از بازی دو تیم در تهران ، سیاوش یزدانی طرفداران پرسپولیس را تهدید کرد تا همه روزهایی که دو تیم در رسانه ها بر سر تعداد تماشاگر می جنگیدند و سپاهانی ها بازی را امنیتی و امنیتی تر می کردند، به نظر می رسید برانکو تمرکزش روی تیمش بود.

این تمرکز را می‌شد زمانی دید که سواهان در خانه و به خاطر خشونت و عصبی بودن بازیکنانش دومین اخراجی را داد و برانکو داشت می خندید.

او خیلی ساده به هدفش رسیده بود. میزبان خالی کرده بود. عصبی و به هم ریخته ستاره برزیلی اش را مفت از دست داد و خلع سلاح شد.

اخراج اول شان را ببینید. توپ به بیرون رفته، بازیکن سمت داور می دود و فریاد می زند.چه می توانسته بگوید ؟ بعید است فحش رکیک داده باشد اما حرفش این قدر غیرکنترل شده است که داور بازی اخراجش کند.

ایرانپوریان تا کنار قلعه نویی فریاد می زد که هیچ نگفته اما مربی به تندی به او تاخت چون می دانست فینال و رسیدن به جام پس از ۶ سال باز برایش کابوس شده است. 

قلعه نویی که هنوز با همان مدل دهه۸۰ فکرمی کند برای بردن بازی توی زمین ، باید دعواهای بیرونش رااول برد، باز هم به خطا زد. 

او باخت و بازبی جام ماند. اما ایر خلاص را چه کسی به سمتش شلیک کرد؟

آنهایی که تیمش بودند. ایرانپوریان، کی‌روش استنلی، مهدی کیانی و از همه مهمتر سیاوش یزدانی.کسی که بازی را از ابتدا جنجالی کرد.

او که همان اوایل بازی در زمین توهینی زشت به خانواده بازیکن رقیب کرده بود ، قرار بود کاری کند کارستان با آن ادبیات تند و زننده، در دقیقه ۱۲۱ گل تیم خودی را باز کرد. 

این شاید کارمای تلخ تیمی باشد که لیاقت فوتبالی اش اسیر حاشیه‌های بی پایانی شد که برای بازی ساخت.

 

اخبار مرتبط

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.