یکی از کسانی که سال‌ها قبل پیش‌بینی چنین روزهایی را کرده بود امیرالبدوی مدیر بخش استراتژیک ایران‌خودرو در سال ۸۵ بود. وی همان زمان به «دنیای‌اقتصاد» گفته بود چین تا ۵ سال دیگر همپای قدرت‌های بزرگ رشد خواهد کرد و ایران‌خودرو هم در همین راستا قصد توسعه روابط با خودروسازان چینی را دارد، اما پیش‌بینی این مدیر با سابقه ایران‌خودرو هرگز محقق نشد. او قصد داشت تا با توسعه روابط با شرکت‌های کشور مذکور، مذاکره با خودروسازان فرانسوی را هم تسریع کند تا رنو و پژو گمان نکنند ایران چاره‌ای جز همکاری با فرانسوی‌ها ندارد. امیرالبدوی گفته بود: برنامه ما با طرف‌های چینی تنها محدود به مونتاژ و تولید خودرو نخواهد بود بلکه در زمینه تحقیق و توسعه (R&D) و قطعه‌سازی پیش خواهد رفت، اما متاسفانه چنین نشد. شرکت‌های چینی که آن سال‌ها می‌توانستند موتور کشنده صنعت خودروی ایران باشند به مرور تبدیل به شرکایی شدند مانند سایر شریک‌ها! تنها به‌دنبال همکاری‌های کوتاه مدت و بازار ایران.

به‌راستی چرا این همکاری عمق نیافت ؟چرا تحقیق و توسعه چینی به کمک خودروسازی ایران نیامد؟ چرا این همکاری تبدیل به حرکتی راهبردی نشد تا تولید ایران‌خودرو در سطح ۵۰۰تا ۶۰۰هزار  خودروی عمدتا با فناوری یک تا دو دهه قبل بماند حال آنکه چین امروز ۲۵ میلیون دستگاه خودرو تولید می‌کند که تغییرات آنها چه در ظاهر و چه در فناوری هر ناظری را مبهوت می‌کند. آیا امیدی هست تا خودروساز ایرانی روزی شریکی بیابد تا با کمک آن از تله ضعف کیفیت و عقب‌‌ماندگی فناوری بیرون آید؟

اخبار مرتبط