برگزاری جشن هفتادوششمین سالروز تولد دکتر ضیاء موحد

جشن هفتادوششمین سالروز تولد دکتر ضیاء موحد، شاعر، منطق‌دان و منتقد ادبی در مرکز فرهنگی شهر کتاب برگزار شد.

در این جشن، دکتر فتح‌الله مجتبایی درباره‌ سابقه‌ آشنایی‌اش با دکتر موحد گفت:آشنایی من با ضیاء موحد ابتدا دورادور و از طریق گفته‌های دوست عزیزم، مرحوم ابوالحسن نجفی، بود. نجفی می‌گفت، موحد یکی از نوادر فرهنگ ایرانیِ متولد و بزرگ‌شده‌ اصفهان است. پس از آن خودم با اشعار موحد آشنا شدم و هنوز هم او را به عنوان شاعر می‌شناسم. در زمان آشنایی فکری با آثار شعری او و سپس ملاقات حضوری در جلساتی که در منزل نجفی برگزار می‌شد، موحد را از معدود شخصیت‌های متین، استوار، روشن و روشنفکر و باسواد یافتم. بعد از آن در جلسات و جایزه‌ها او را ملاقات کردم و از دامنه‌ فکر و تحقیقات و دقت نظر او لذت بردم. به نظرم، گرچه موحد در زمینه فلسفه کار کرده است، در زمینه ادبیات نیز به اندازه و به ‌مراتب بیش از متخصص امر اطلاع دارد. چنان‌که در تاریخ و فرهنگ ایران صاحب‌نظر است. آشنایی با او از افتخارات من است و امیدوارم همیشه موفق باشد و خدماتش به تاریخ و فرهنگ ایران باقی بماند و دوام یابد. در ادامه دکتر حسین معصومی‌همدانی گفت: موحد فردی بسیار پرتأثیر بود. به نظرم، زمان ورود او به آموزش منطق در ایران مناسب‌ترین زمان برای این رویکرد به آموزش منطق هم بود.

در این زمان، از سویی عده‌ای با همان سبک و سیاق سنتی منطق قدیم می‌خواندند و از سوی دیگر عده‌ای منطق جدید را در دانشکده‌های ریاضیات تدریس می‌کردند که بیشتر منطق ریاضی بود و ربط آن با فلسفه و زندگی و زبان چندان روشن نمی‌شد. شیوه‌ تدریس منطقِ موحد پیوندی میان کسانی که کار ادبی، فلسفی یا زبان‌شناسی می‌کردند و منطق ایجاد کرد؛ پیوندی که پیش از این حتی با وجود کتاب دکتر مصاحب وجود نداشت. معصومی همدانی افزود: من از ارادتمندان شعر موحد هستم. به نظرم او یکی از بهترین شاعران معاصر است. کتاب «سعدی» او یکی از مهم‌ترین کتاب‌ها درباره‌ ادبیات گذشته است. پشت این کتاب آدمی است که می‌خواهد تکلیف خودش را با شعر روشن کند نه اینکه بخواهد یک مساله‌ مرده‌ تاریخی را بررسی کند. اینجا شاعری به شاعر دیگر می‌نگرد و می‌خواهد از او بیاموزد؛ شاعری که در پی تقلید نیست، بلکه می‌خواهد دریابد چگونه می‌توان آن کارها را با ابزارهای کاملا متفاوت انجام داد. شعر ضیاء موحد به‌راستی گفت‌وگویی با شعر گذشته است. به‌‌رغم اینکه او نه در بند قافیه است و نه در خیلی جاها در بند وزن، درس‌هایی از شعر کلاسیک گرفته است که آنها را در مدرن‌ترین صورت بیان می‌کند.