شاید به همین خاطر هم بدون غر زدن درباره اینکه سیمرغ ناحق داده شد، اجحاف شد یا سفارشی بود یا... باید بپذیریم برندگان سیمرغ، حق‌شان بود و نباید دست خالی جشنواره را ترک می‌کردند. درست است که امسال تنها یک فیلم، بیشترین سیمرغ را درو کرد، اما در نهایت پس از اعلام منتخب‌ها نه انتقاد آنچنانی وجود داشت و نه چراهای چندانی همراهش بود. چون فیلم «شبی که ماه کامل شد» ساخته نرگس آبیار از هر لحاظ نسبت به سایر ساخته‌های جشنواره خوش‌ساخت‌تر بود و بازیگران هم که سیمرغ‌های بازیگری را از رقبایشان ربودند، نقش‌های دشوارشان را به درستی ایفا کرده بودند. برای همین پر بی‌راه نبود که اگر ۶ سیمرغ بهترین فیلم، کارگردانی، بهترین بازیگر نقش اول مرد، زن، مکمل زن و چهره‌پردازی را از آن خود کرد. البته بی‌انصافی است اگر چشم بر کیفیت بالای فنی و ساختاری دیگر فیلم‌های جشنواره ببندیم.

موضوعات و سبک‌هایی که امسال روی پرده سینما به نمایش درآمدند بکر و جالب بودند. فیلم‌هایی که از روی واقعیت ساخته شدند کم نبودند و اتفاقا خوش‌ساخت بودن آنها هر تماشاگری را روی صندلی خود می‌نشاند و اجازه نمی‌داد لحظه‌ای از آن غفلت کنند. جشنواره امسال نمره ۱۰۰ نمی‌گیرد؛ اما نمره قبولی را کسب خواهد کرد. نمره‌ای که شاید برای این جشنواره پله‌ای باشد در مسیر بهبود، صعود و ترقی سینمای ایران. مسیری که کمک کرده است تا سینمای ایران از بسیاری کلیشه‌ها خارج شود و از بسیاری فیلم‌های سفارشی که تنها هدر دادن پول بیت‌المال است دوری کند. جشنواره فیلم امسال یک جای امیدواری داشت و آن هم این بود که می‌توان به نیمه پرش دلخوش بود و به نیمه خالی‌اش امیدوار.

اخبار مرتبط