گلایه‌های مستندسازان پس از درگذشت تلخ یک فیلمساز
ما، همچون هوشنگ میرزایی، تمام عمر و فرصت یگانه زندگی را با اشتیاق صرف کار شرافتمندانه مستندسازی کرده‌ایم و به ازایش اما بنا به سنتی شگفت، بی‌مهری و درشتی دیده‌ایم. قهر و توبیخ و تهمت سهم و قوت معمول‌مان بوده است. آن هم از کسانی که خود را خدمتگزاران و متولیان هنر و فرهنگ می‌دانند. اما در واقع ما را بردگانی ارزان و کم‌ارج می‌دانند که توجیه مَقام و مُقام ایشانیم. حقیقت تلخ این است که ما هستیم تا آنها باشند. تا آنها مدیر، مسوول و... بمانند. این تنها کاربرد ماست برای ایشان. برای نمونه، سازمانی که هوشنگ بازنشسته آن بود نه فقط او را بر صدر ننشانده بود و عزت نمی‌گذاشت که در دوران دچار شدنش به بیماری، دریغ کرد از تامین کامل و بی‌منت هزینه‌های درمانش. حالا هم از پس مرگ تلخ او، فقط قبول می‌کند که سهمی از هزینه‌های بستری او را بدهد و به اقساط از حقوق بازنشستگی‌اش کم کند!
در این میان تنها برخی از دوستان و همکاران، از خانه سینما و مرکز گسترش سینمای مستند، تا رفقا و هم‌صنفیان هوشنگ بودند که به همدلی، بخشی از بار سنگین مالی درمان او را بر عهده گرفتند. هوشنگ برای امرار معاش‌اش پذیرفت در ازای مبلغی ناچیز، جوانان مشتاق سینما را در شهرهای دورافتاده آموزش بدهد. آن هم در شرایط سخت همه‌گیری ویروس کرونا. بی‌رعایت پروتکل‌های لازم. وقتی هم با تبی شدید از این سفر بازگشت و بستری شد، این رفقا و همکاران او بودند که در تکاپوی فراهم‌آوری هزینه‌های هنگفت درمانش برآمدند.... صندوقی هم که از عنوان هنرمندان بهره می‌برد، تا به حال و تا به روز دفنِ تکه‌ای از ما، انگشتی نجنبانده برای برداشتن باری از دوش این فیلمساز با شرافت. بخوانید برای همه ما.
ما فیلمسازان مستند، با قلبی لبریز شده از اندوه، جانی بر لب آمده، این بار به بهانه از دست دادن یکی از برادران شریف خود، مراتب شدید شکایت خود را از سازمان صدا و سیما و هم از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و با تاکید بیشتر از دولت و دولتمردان اظهار می‌کنیم و پاسخ می‌خواهیم. پاسخی علنی و روشن. از همه کسانی که باید مطابق وظیفه خود، نه فقط از هنرمندان که از همه مردمان نجیب این سرزمین در این شرایط سخت، پشتیبانی کنند و نمی‌کنند.
این بار ما با جدیت و پیگیری بی‌وقفه، از ایشان به اصرار می‌خواهیم که وظیفه‌شناس باشند و پاسخگو. حالا وقت آن فرارسیده تا به ایشان یادآوری کنیم که باید باور کنید و بپذیرید که ما موظف به حفظ جای‌گاه شغلی شما نیستیم؛ بلکه این شمایید که وظیفه دارید به یکان‌یکان مردمان این سرزمین خدمت کنید. حتی به قیمت نادیده گرفتن خودتان، شغل تان و منافع‌تان. پس پیش از آنکه بیش از اینِ ما را به خاک بسپارید، مسوولیت‌‌پذیر باشید. این بیانیه، حتما تا دریافت پاسخ‌های قانع‌کننده و واضح، به امضای مستندسازان سینمای ایران خواهد رسید و به‌روز خواهد شد.»
هوشنگ میرزایی که به دلیل برگزاری کارگاه فیلم‌سازی در چند شهر به کرونا مبتلا شده بود به تازگی از دنیا رفت.
