ایفای نقش در ۱۵ ثانیه بدون پلک‌زدن

دنياي اقتصاد : پژمان بازغی از معدود ستاره‌های مرد سینمای پس از انقلاب است که به مدد پشتکار و استعداد خود توانسته چند دهه بدرخشد و همچنان در اوج باقی بماند. این هنرمند که امروز ۴۷ ساله می‌شود، متولد تهران است. در دوران کودکی، به واسطه شغل پدرش، در شهرهای مختلف از جمله رشت زندگی کرده است.

علاقه او به سینما و بازیگری به زمانی باز می‌‌گردد که در دانشگاه آزاد واحد لاهیجان به تحصیل رشته مهندسی معدن مشغول شد. وی در سال ۱۳۷۳ با ورود به سینمای جوانان مرکز گیلان در نخستین فیلمش با نام اعتراف ساخته مجید فهیم‌خواه بازی کرد. پس از آن به مدت دو سال به ایفای نقش در مجموعه تلویزیونی آژانس دوستی پرداخت که در آن به شهرت رسید و سپس ایفای نقش در فیلم‌هایی همچون جوانی و بلوغ و مجموعه گمگشته به تثبیت جایگاه او در سینما و تلویزیون منجر شد. وی این شانس را داشته که تاکنون با کارگردان‌های معروفی چون مسعود جعفری‌جوزانی، مسعود کیمیایی، بیژن بیرنگ، سامان مقدم، ابراهیم حاتمی‌کیا و احمدرضا درویش همکاری داشته باشد. بازغی درباره همکاری با درویش در فیلم «دوئل» گفت: قرار بود مجموعه‌ای به نام «پسران آدم» توسط آقای درویش ساخته شود که به دلایلی به سرانجام نرسید. از آنجا ایشان را می‌شناختم. خوب به یاد دارم هفته‌نامه سینما تیتر زده بود؛ «درویش دوئل می‌کند» و با خودم فکر کردم یعنی آقای درویش مرا به یاد دارد. چند روز بعد آقای درویش با من تماس گرفت و فیلمنامه را داد تا بخوانم. بعد که نظرم را پرسید، گفتم بسیار خوب است، فقط نقش زینال را چه کسی بازی می‌کند؟ گفت خودت و بسیار غافلگیر شدم.

بازغی تاکید کرد: مسیر سینمای ایران از آن دورانی که ما در فیلم «دوئل» بازی کردیم بسیار تغییر کرده است. در روزگاری که این فیلم را بازی می‌کردیم فیلم‌ها به شکل ساده‌تری ساخته می‌شدند. ما نزدیک به ۱۰ ماه سر این کار بودیم و همه صحنه‌ها از تیراندازی تا غواصی را خودمان تمرین می‌کردیم. به نوعی تمام صحنه‌های بدل را خودمان بازی کردیم. وی با اشاره به خاطره‌ای از بازی‌اش در فیلم «دوئل» گفت: یک روز سر صحنه بعد از تحمل دو ساعت و نیم گریم، داریوش صادقیان می‌خواست در چشم من لنز بگذارد که متوجه شد لنز از چشم من بیرون می‌آید. وقتی زیر نور آن را نگاه کردیم دیدم که لنز پاره شده بود. کلی هنرور داشتیم و آفتاب داشت غروب می‌کرد و فرصت نبود تا لنز دیگری جایگزین کنیم. از آقای درویش پرسیدم صحنه‌ای که می‌خواهیم بگیریم چقدر است و ایشان گفتند ۱۵ ثانیه. گفتم باشد بگیریم. من پلک نمی‌زنم. بعدها متوجه شدم اگر پلک می‌زدم و آن لنز به پشت چشم من می‌رفت باید چشمم را تخلیه می‌کردند، اما آن روزگار ما شور دیگری داشتیم و الان در سینما به این شکل نیست.