کاربرد مشارکت‌های عمومی و خصوصی در حوزه خدمات و زیرساخت
* زیرساخت‌ها و تاسیساتی جهت ارائه خدمات بهداشتی، آموزشی، خدمات امنیت عمومی و فرهنگ (به‌عنوان مثال تئاترها و مراکز همایش) که به‌دنبال گسترش عدالت اجتماعی در تمامی سطوح جامعه هستند.
* ساختارها، تاسیسات یا سیستم‌های حمل‌ونقل که برای اهداف حمل‌ونقل مورد استفاده عموم قرار می‌گیرند. این ساختارها شامل سازه‌هایی از قبیل جاده‌ها، پل‌ها و تونل‌ها هستند. تاسیسات پیچیده‌ای مانند پایانه‌های فرودگاهی؛ سیستم‌هایی مانند خطوط راه‌آهن سبک یا مجموعه تاسیسات ریلی (از جمله سازه‌های ریلی، تجهیزات الکترومکانیکی، امکانات انبار، سیستم‌های ارتباطی و سیستم‌های علامت‌دهی) و وسایل نقلیه که برای استفاده عمومی و حمل‌ونقل مسافران هستند.
* ساختار، تاسیسات یا سیستم‌های حمل‌ونقل مرتبط با خدمات عمومی که توسط اپراتورهای اقتصادی مورد استفاده قرار می‌گیرد؛ از جمله حمل‌ونقل برق یا گاز، حمل‌ونقل آب، حمل‌ونقل مسافر (مسیر ریلی و سیستم‌های مرتبط) و حمل‌ونقل داده (سیستم‌های مخابراتی و ارسال داده از راه دور).
* تجهیزات یا تصفیه‌‌خانه‌هایی که فاضلاب را تصفیه می‌کنند و کالاهای عمومی از قبیل نیرو، گاز و آب تولید می‌کنند.
* ساختمان‌های مسکن اجتماعی، یعنی ساختمان‌هایی که برای اسکان خانواده‌های کم درآمد در نظر گرفته می‌شوند.
* تاسیسات مسکن یا اقامتی برای میزبانی از کارمندان عمومی (به‌عنوان مثال، اقامتگاه‌های اداری).
* سازمان‌ها یا تجهیزات آزمایش و تحقیق برای پیاده‌سازی اهداف در راستای منافع ملی مانند امنیت عمومی، خدمات پزشکی قانونی یا تجهیزات سازمان‌های دفاعی.
دو نوع اصلی زیرساختهای عمومی وجود دارد: زیرساختهای اقتصادی و اجتماعی. زیرساختهای اقتصادی زیرساخت‌هایی هستند که فعالیت‌های تجاری مانند ارتباطات و حمل‌ونقل (برای مسافر و حمل‌ونقل)، شبکه‌های آب و برق و سیستم‌ها و کارخانه‌هایی مانند سیستم‌های تامین آب، زباله و تامین انرژی را ممکن می‌سازند. به‌طور معمول، فعالیتی که از طریق زیرساخت‌ها یا یک سرویس مرتبط با آن یا کاربر اجرا می‌شود مربوط به یک اپراتور اقتصادی است که از زیرساخت‌ها برای ارائه خدمات به کاربر یا مصرف‌کننده نهایی، بهایی دریافت می‌کند.
نوع دیگر زیرساختهای ارتباطی هستند که در بسیاری از کشورها تنظیم می‌شود و اپراتورهای خصوصی صاحبان قانونی نهایی زیرساخت‌ها هستند. آنها از زیرساخت‌ها برای ارائه خدمات ارتباطی در یک بازار آزاد و رقابتی استفاده می‌کنند. با وجود این، سیستم‌های مخابراتی را می‌توان زیرساختهای عمومی در کشورهایی دانست که در آن خدمات عمومی متعلق به بخش عمومی است یا هنگامی که بخش عمومی تصمیم به تقویت شبکه ارتباطی در مناطق خاص (به‌عنوان مثال، مناطق روستایی) از طریق سرمایه‌گذاری دولتی می‌گیرد.
زیرساختهای اجتماعی نوع دیگر زیرساخت‌هایی هستند (عمدتا تاسیساتی به شکل ساختمان) که خدمات اجتماعی به‌عنوان مثال، بیمارستان‌ها، مدارس و دانشگاه‌ها، زندان‌ها، مسکن اجتماعی، دادگاه‌های حقوقی را در خود جای می‌دهند.
هنگامی که هدف از تاسیسات، ماموریت‌های سازمانی یا حتی تامین مسکن برای جامعه باشد (یعنی در شرایطی که هیچ خدمت عمومی از ساختمان ارائه نمی‌شود)، معمولا از زیرساخت‌ها به‌عنوان زیرساختهای اقامتی یاد می‌شود.
این نوع از زیرساخت‌ها و سایر دارایی‌های مورد استفاده در ماموریت‌های سازمانی که لزوما خدمات مستقیمی به مردم ارائه نمی‌دهند (به‌عنوان مثال امنیت)، گاهی به‌عنوان زیرساختهای دولتی نیز شناخته می‌شوند.
هرگونه زیرساخت بستری برای کاربری یا ارائه خدمات عمومی است. زیرساخت‌ها می‌توانند شامل موارد زیر باشند:
1)تاسیساتی که ماموریت‌های سازمانی یا حتی تامین مسکن برای جامعه یا ارائه خدمات اجتماعی (مثلا بیمارستان، مدرسه، زندان یا دادگاه) را بر عهده دارند.
2) بستری که امکان حمل‌ونقل یا خدمات با تقاضای بسیار زیاد (به‌عنوان مثال آب یا برق) را تامین می‌کند یا برای کاربران و عموم مردم در دسترس قرار می‌گیرند.
مورد اول معمولا به‌عنوان زیرساختهای اجتماعی و مورد دوم را زیرساختهای اقتصادی می‌نامند. زیرساختهای اجتماعی معمولا باعث ایجاد پرداخت‌های کاربری نمی‌شوند. از طرف دیگر در صورت امکان، این زیرساخت‌ها معمولا حاشیه‌ای(marginal) هستند و به موازات هم فعالیت می‌کنند (یعنی درآمدهای جزئی(ancillary) دارند درحالی‌که زیرساختهای اقتصادی، ممکن است همراه با درآمد کاربری باشند). این امر به این دلیل است که (الف) ممکن است خدمات زیرساخت‌ها به‌صورت رایگان به کاربران ارائه شود.
(ب) ممکن است تعرفه‌ای را جهت توسعه زیرساخت‌ها، جمع‌آوری و نگهداری وضع کرد.
(ج) ممکن است هزینه‌ای برای خدمات تعیین شود، اما توسط یک نهاد دولتی یا خصوصی دیگر جمع‌آوری و نگهداری می‌شود.
ادامه دارد...
