مرتضی بهروزی فر تاکید کرد: این تفاهم‌نامه از این نظر برای ایران خوب است که بتواند به این بازار راه داشته باشد اما از آن طرف اگر ما به دنبال توسعه صنعت نفت و گاز کشور هستیم، چین تکنولوژی قابل قبول و قابل توجهی در این زمینه ندارد و نمی‌توان انتظار داشت که ارتباط ایران و چین موجب توسعه صنعت نفت و گاز ما شود. وی با بیان اینکه چین کشوری دارای سرمایه اما بدون تخصص و تکنولوژی کافی در حوزه نفت و گاز است، گفت: چین یکی از کشورهایی است که بزرگ‌ترین ذخایر شیل گاز دنیا را دارد  اما میزان تولید آن ناچیز است و این در شرایطی بوده که حجم ذخایر آن حتی از آمریکا نیز بالاتر است اما عملا یکی از بزرگ‌ترین واردکنندگان گاز نیز هست.

این کارشناس ارشد حوزه انرژی با بیان اینکه اگر این کشور توانایی کافی داشت، حداقل گاز خود را از داخل تامین می‌کرد، گفت: تکنولوژی مورد نیاز صنعت نفت جزو بالاترین رده‌های تکنولوژی دنیا به حساب می‌آید و در اختیار چین و روسیه نیز نیست. در این زمینه فقط کشورهای اروپایی و آمریکایی حرفی برای گفتن دارند. بهروزی‌فر افزود: اگر انتظار داشته باشیم که ارتباطمان با چین موجب توسعه ذخایر شود، دور از ذهن است. بهترین مثال در این زمینه میدان آزادگان است که سال‌ها در اختیار آنها بود و عملا توسعه پیدا نکرد و درنهایت با ترفندهایی مجبور شدیم از شرکت‌های داخلی برای توسعه این بخش کمک بگیریم.

وی با اشاره به سرمایه‌ای که چینی‌ها وارد صنعت نفت و گاز ایران می‌کنند و تاثیرات آن در توسعه گفت: صرف آوردن سرمایه توسعه محقق نمی‌شود؛ اینکه چه اتفاقاتی بعد از آوردن سرمایه رخ می‌دهد، مهم است. به عبارت دیگر شروطی که مابه ازای آن سرمایه مطرح می‌شود، بسیار قابل توجه است و باید مورد بررسی قرار گیرد. اگر  یک پروژه منطقی در صنعت نفت مطرح شود، کمترین مشکل آن تامین سرمایه است اما یک پیش شرط دارد و آن هم اینکه تحریمی وجود نداشته باشد؛ یعنی اگر با فرض نبود تحریم، یک پروژه منطقی تعریف شود قابل تامین مالی است. این کارشناس ارشد حوزه انرژی با بیان اینکه اگر مساله تحریم‌ها حل شود و امکان انتقال تکنولوژی به ایران وجود داشته باشد کمترین مشکل ایران تامین سرمایه است، اظهار کرد: اگر یک پروژه درست تعریف شود و ریسک بالایی نداشته باشد و امکان دسترسی به بازارها وجود داشته باشد مشکل تامین مالی نخواهد داشت و تامین سرمایه مشکل اول ما نیست.

اخبار مرتبط