مجید جلالی، عضو موثر کانون مربیان ایران است و سال‌ها است به سبب القابی که عادل فردوسی‌پور به او داده از جمله مربیان علمگرای ایران محسوب می‌شود اما کیست که نداند پشت این ظاهر علم‌گرا کوهی از سنت‌گرایی خوابیده است. از منظر او منصوریان ناپخته که می‌رفت استقلال را به نابودی بکشاند محق‌تر از یک مربی خارجی کار کشته است چرا که درحین بازی رفتاری کرده که به مذاق جناب جلالی خوش نیامده است. این تفکر سال‌ها است که در طیفی وسیع از مربیان ایرانی دیده می‌شود. آنجا که گویی حضور خارجی‌ها جای ایشان را تنگ کرده باشد، چشم روی تمام قابلیت‌های فنی شفر بسته و سیر تحول استقلال از تیمی خنثی  و آشفته که در عصر منصوریان رو به قهقرا می‌رفت به تیمی شاداب و با برنامه که اتفاقا نتیجه گرفته است فراموش می‌شود.

مجید جلالی همان کسی است که بعد از جام‌جهانی درکانون مربیانش بیانیه‌ای عجیب را منتشر کرد و تیم ایران را با تیم پکن علی پروین مقایسه کرد. تیمی که اساس کارش دفاع و استفاده از ضدحملات بود و به این ترتیب دانش کی‌روش و روش او را تا سطح علی پروین تنزل داد. در اینکه شفر، کی‌روش یا حتی برانکو ممکن است کاستی‌های شخصیتی داشته باشند، شکی نیست. رفتارهای زننده در کنار زمین یا دیکتاتورمآبانه در بیرون از آن یا داشتن نگاه از بالا قابل نقد است، اما کسی می‌تواند دستاوردهای فنی آنها را منکر شود؟ آنچه از زبان جلالی خارج شده حاصل نگاهی از سر بغض است که تکثیر آن در جامعه فوتبال، مقاومتی را مقابل حضور مربیان سرشناس دنیا در ایران به وجود خواهد آورد. با نگاه او لابد باید از قلعه‌نویی و دایی هم گلایه کرد که چرا با تیم‌ملی به جام‌جهانی نرفتند تا امروز مجبور به تحمل کارلوس کی‌روش باشیم. یا استیلی اگر دل به‌کار می‌داد حالا پرسپولیس مال او بود!